Deel 140: ’Een full body scan zinloos? Lotgenoot G. is het daar volstrekt niet mee eens’.

18-02-2025 08:51

 

Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw

 

 

Column.

 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
Marith Iedema: ’Natuurlijk heb ik dokter K. ooit gevraagd of ik geen full body scan zou moeten krijgen.’

Marith Iedema: ’Natuurlijk heb ik dokter K. ooit gevraagd of ik geen full body scan zou moeten krijgen.’

 
Foto: Eigen beeld.
 
 
 
 
 
 
De hoofdredacteur van Playboy heeft me de tijd gegeven om rustig na te denken over zijn voorstel. Ik vind het fijn dat ik de beslissing nog even voor me uit kan schuiven. Want ik heb er geen ruimte voor op dit moment.
 
 
Straks spreek ik Dokter K. Volger G., met dezelfde diagnose en prognose als ik, vertelde me vorige week dat zij elk jaar een PET/CT-scan boekt, in een Duitse privékliniek.

„Het kost een beetje, maar dan heb je wel wat,” schreef ze. „Namelijk: peace of mind. Belangrijker dan op vakantie gaan, lijkt mij.”

 

 

Full body scan:

Mijn borsten worden geregeld gecheckt, maar de rest van mijn lichaam niet. Terwijl de kanker net zo goed op andere plekken kan terugkomen. Natuurlijk heb ik dokter K. ooit gevraagd of ik geen full body scan zou moeten krijgen. Of het te maken heeft met kostenbeheersing dat dat niet gebeurt.
 

Zij heeft me ervan overtuigd dat zo’n jaarlijkse scan zinloos is. Als er uitzaaiingen zijn in een ander lichaamsdeel is er geen levensreddende behandeling meer mogelijk.

 

G. was het er volstrekt niet mee eens.

„Als er tijdens een controle een mini-tumor in mijn lever wordt gevonden, dan maak ik een kans. Als het gezwel rustig de tijd krijgt om te groeien, om uit te zaaien, ja dán niet. Hèhè.”

 

G. is niet de enige die het heft in eigen handen neemt. Sinds het nieuws over de slapende kankercellen krijg ik deze ‘peace-of-mind-tip’ vaker. Het maakte me toch weer aan het twijfelen. Daarom wil ik het nog een keer bespreken.

 

Mijn telefoon gaat. Het is Dokter K. Ik neem op en doe uit de doeken wat G. mij vertelde.

 

Geduldig hoort mijn oncoloog me aan.

 

 

Kankerpatiënten:

Ze zegt dat ze snapt dat ik ernaar verlang om te weten wat er in mijn lijf gebeurt, om er op tijd bij te zijn. Maar uit onderzoek is gebleken dat PET/CT-scans níet bijdragen aan de kans op overleven bij kankerpatiënten in mijn situatie. Anders zou ik wel zo’n scan krijgen.

 

„Het kan op zich geen kwaad, zo’n jaarlijks onderzoek in een privékliniek,” gaat ze verder. „Maar realiseer je dat zo’n controle veel stress oplevert. Daar weet jij natuurlijk alles van, Marith.”

 

Ik hum instemmend. Tegen de tijd van een controle neemt de angst altijd toe.

 

„Maar goed, als daar tegenover staat dat ik de rest van het jaar níet bang ben, dan heb ik dat er voor over,” zeg ik.

 

Oh man, het lijkt me héérlijk.

 

 

Vervolgonderzoek:

„Maar Marith, honderd procent zekerheid heb je ook dán niet hè. Soms zijn kankercellen niet op één plaats geconcentreerd, maar verspreiden ze zich door het lichaam. En een groot nadeel van zo’n scan is dat heel vaak wel ergens een kleine afwijking gevonden wordt. Daarvoor is dan vervolgonderzoek nodig, onderzoek dat tijd kost. En in de meeste gevallen blijkt het vervolgens om iets onschuldigs te gaan.”

 

Ik bedank Dokter K. en hang op.

 

Ik denk nog even na. Moet ik mezelf dit aandoen, elk jaar opnieuw? Moet ik daar andere dingen voor láten: vakanties, mooie levenservaringen met mijn geliefden? Een scan kost duizenden euro’s.

 

Nee. Schijnveiligheid, dát is het, zo’n scan.

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

Terug