„We moeten opstaan schat,” zeg ik.

„Nee, nog héél even,” protesteert Duncan.

Zijn hoofd verdwijnt onder de dekens. Hij kust en likt - neemt afscheid van mijn borst.

Hij was altijd gek op mijn voorgevel, hij kon er niet van afblijven. Dat zal straks wel anders zijn. Vanaf vandaag zal hij nooit meer verlekkerd naar mijn borstpartij kijken. Vanaf vandaag zal geen énkele man dat nog doen. Ik stel me voor hoe een vreemde zijn hand in mijn topje laat glijden - de schrik die daarop volgt.

Tegenstrijdige gevoelens wisselen elkaar af. De operatie vergroot de kans dat ik mijn zoontje zie opgroeien. Daarom ben ik blij en opgelucht dat de tumor eruit gaat. Maar ik voel me ook verdrietig. Natuurlijk, vergeleken met doodgaan, is een verminkte tiet peanuts. En het kan erger. Ik verlies ‘slechts’ een déél van mijn boezem.

Maar toen ik ‘borstsparende operatie’ intypte op Google schrok ik me desondanks kapot. Zeg maar dag tegen topless zonnen, dag tegen me schaamteloos laten gaan in bed, dag tegen spannende buitenechtelijke escapades. En oké, ik moet mijn plezier tussen de lakens niet laten bederven. Ik moet leren houden van mijn imperfecties, ze accepteren, ze omarmen – bla, bla. Alleen: hoe doe je dat?

Ik ben – als zoveel vrouwen – extreem kritisch als het mijn uiterlijk betreft. En op sommige dagen weet ik zeker: ik ga liever door het leven met ziekmakende siliconen dan met een borst die gehavend is als een gebombardeerd gebouw.

Mooie herinneringen:

Duncan ligt naast me in het ziekenhuisbed. Ik voel me loom door de medicatie die ik heb gekregen. Stilte voor de storm: over een kwartier gaan ze snijden.