Deel 136: ’Als je ziek bent word je non-stop geconfronteerd met alles wat je níet hebt: een sociaal leven, seks, haar, een zorgeloze toekomst’.

31-12-2024 16:47

 

 

Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw

 

Column.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
 
Duncan: ’Ik ben vooral héél dankbaar dat de kanker dit jaar niet terugkwam. Ik ben dankbaar voor onze liefde. Ik ben dankbaar voor dit ontbijt. Voor onze mooie kerstboom.’

Duncan: ’Ik ben vooral héél dankbaar dat de kanker dit jaar niet terugkwam. Ik ben dankbaar voor onze liefde. Ik ben dankbaar voor dit ontbijt. Voor onze mooie kerstboom.’

 
Foto: Eigen beeld.
 
 
 
 
 
 
Het is zondagochtend. We ontbijten met z’n drieën aan tafel. Naast me ligt mijn ’dankbaarheidsdagboek’ dat ik al tweeëneenhalf jaar consequent bijhoud.
 
 
In eerste instantie was ik sceptisch. Ik vond het klef en zoetsappig. Ik kon me niet voorstellen dat het me wat zou brengen. Maar tijdens chemotherapie, toen ik elke dag somber was, besloot ik het een kans te geven. Het deed me verrassend goed. Als je ziek bent word je non-stop geconfronteerd met alles wat je níet hebt: een sociaal leven, seks, haar, een zorgeloze toekomst. Het hielp om dagelijks mijn zegeningen te tellen – om me te focussen op wat ik nog wél had.
 

Als ik uitgegeten ben pak ik mijn boekje en blader erdoorheen.

 

 

Chemotijd:

Ik lees hier en daar wat uit de chemotijd. Ik ben dankbaar voor de pruik die me even het gevoel geeft mijn oude zelf te zijn. Ik ben dankbaar voor alle filmpjes die mijn ouders maken van Noah – die ervoor zorgen dat ik hem iets minder mis. Ik ben dankbaar voor mijn vriendinnen die me steunen, voor de kleine boswandeling die ik maakte met Duncan, ik ben dankbaar dat ik vandaag iets minder misselijk ben dan gister.

 

Fast forward. Een jaar later. Ik ben dankbaar voor yoga. Hoe slecht ik er ook aan toe ben, als ik ga voel ik me beter. Ik ben dankbaar voor Noah, voor alle mooie gesprekjes die we hebben, voor hoe hij ons leven verrijkt. Ik ben dankbaar dat we een bad hebben, als ik in het warme water lig, heb ik even minder pijn.

 

Ik pak een pen. „Oké, jongens. Wie wil er beginnen?”

 

Duncan en Noah doen zo af en toe mee. Ze weten wat hen te doen staat.

 

„Ikke!” roept Noah enthousiast.

 

„Oké, lieverd. Vertel.”

 

„Ik ben dankbaar dat ik altijd chocola krijg van opa en oma.”

 

Duncan en ik grinniken, chocola komt voor in ál Noahs dankbetuigingen.

 

„En jij?” vraag ik aan Duncan.

 

Hij denkt na.

 

„Ik ben vooral héél dankbaar dat de kanker dit jaar niet terugkwam. Ik ben dankbaar voor onze liefde. Ik ben dankbaar voor dit ontbijt. Voor onze mooie kerstboom.”

 

 

Zoveel gebeurd:

Ik schrijf alles op. „Jouw beurt”, zegt Duncan dan. Ik sluit mijn ogen een moment. Het jaar flitst aan me voorbij. Er is zóveel gebeurd. 2024 is het jaar waarin ik een goede scan kreeg. Het jaar dat ik werd geopereerd aan mijn misvormde borst. Het jaar waarin ik opnieuw elke dag hoofdpijn had. Het jaar waarin tot me doordrong: zolang ik antihormoonmedicatie moet gebruiken, ga ik me niet beter voelen. Dit is het. Dat was even slikken.

 

Maar het leidde uiteindelijk tot minder frustratie. Ik heb aanvaard dat alles een prijs heeft: werkprojecten, etentjes met familie en vrienden, naar Artis met Noah. Een prijs die ik bereid ben te betalen. Want het alternatief: niks ondernemen, dat is geen leven.

 

Ik begin met de voor de hand liggende zaken. Ik ben dankbaar voor mijn geliefden, ik ben dankbaar voor ons fijne huis, ik ben dankbaar dat ik ervoor kan kíezen volgend jaar iets minder hard te gaan werken, een keuze die veel van mijn lotgenoten niet hebben.

 

 

Minder bang:

En ik ben dankbaar dat ik minder bang ben. Dit jaar werd ik niet meer elke ochtend wakker met het gevoel van dreigend onheil. Ik ben dankbaar dat ik weer ruimte heb voor problemen die geen problemen zíjn.

 

Ik was gestrest over mijn nieuwe boek. Wat natuurlijk niet per se gezond is, maar wel een téken van gezondheid. Ik maakte me druk om interviews. Zou ik goed uit mijn woorden komen? Kwam mijn boodschap over? Dáár lag ik wakker van. Ik ben er dankbaar voor. Want het is een belangrijke stap op weg naar een normaal leven.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

 

 

 

Terug