Deel: 131 ’Ze vriest haar eitjes in, zodat ze niet dwangmatig op zoek hoeft naar een partner’.
Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw
Column.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/c487f8a8-9aa4-11ef-a2ba-da635621aa65.jpg)
Marith Iedema: ’Ik pak het hormonenkanon waardoor hopelijk een heleboel van S.’s eitjes zullen rijpen.’
Ik ben bij S. (34) op bezoek in Barcelona. Ze laat hier haar eitjes invriezen, omdat er in Barcelona, anders dan bij ons, geen lange wachtlijst is. En mooi meegenomen: hier is het traject goedkoper en in november schijnt de zon nog regelmatig.
S. overhandigt mij de spuit. Jezelf voor de eerste keer injecteren is gek, dat weet ik nog goed – al lijkt het een eeuwigheid geleden.
Diagnose borstkanker:
Toen ik de diagnose borstkanker kreeg, moest ik razendsnel beslissen of ik nog een kinderwens had: van de chemotherapie zou ik waarschijnlijk onvruchtbaar worden. Mijn ivf-traject was een hels proces. De follikels wilden niet groeien, daarom werd de dosis hormonen steeds verhoogd. Fysiek voelde ik me slecht, maar mentaal vond ik het ondragelijk met mijn hormoongevoelige kanker.
Ik pak het hormonenkanon waardoor hopelijk een heleboel van S.’s eitjes zullen rijpen.
„Ben je er klaar voor?”
S. checkt nog één keer of de spuit goed is ingesteld.
„Zo, het is wel even schakelen, dit,” grinnik ik.
Anti-hormonen:
Twee uur geleden tongde ze nog met een knappe Zuid-Amerikaan op een strandbedje. We hebben de afgelopen dagen de bloemetjes buitengezet. Mijn boek is naar de drukker en het is ruim drie weken geleden dat ik mijn laatste spuit met anti-hormonen heb geïnjecteerd. Daarom zijn de bijwerkingen afgezwakt en voel ik me bovengemiddeld goed.
We genoten volop, dronken sangria op het stand en dansten zelfs even in een club.
S. is single en ze snakt op dit moment niet naar een relatie of een kind. Ze heeft een mooi leven. Natuurlijk, ze ervaart ook weleens mindere dagen, maar ook mét een relatie is het leven niet alleen rozengeur en maneschijn.
Op een bruiloft laatst vroeg de een na de ander: je bent zo leuk, slim en knap, waarom lukt het je niet een man te vinden? Goed bedoeld, maar daarom niet minder irritant. De vraag suggereert dat S. zielig is. Dat is ze niet. Ze vindt het prima zo, voor nu.
Maar één ding weet ze zeker: ze wil uiteindelijk kinderen. Een gezin. En als dertigplusvrouw kan je het je nou eenmaal niet permitteren om de boel op z’n beloop te laten. Daarom vriest ze haar eitjes in. Zodat ze niet dwangmatig op zoek hoeft naar een partner, púúr om haar kinderwens veilig te stellen. Dat zou leiden tot het doen van concessies waartoe ze niet bereid is.
Zonder blikken of blozen duw ik de naald in haar buik en druk de vloeistof naar binnen.
Eicelproductie:
„Ik ben benieuwd hoeveel last jij ervan zal hebben.”
S. is nuchter als altijd. „Valt vast mee. Zonder kanker is het minder zwaar.”
Dat is natuurlijk zo. Maar toch, het effect van die hormonen is niet mals.
„Oké, en nu?” vraag ik. „Zullen we een filmpje kijken en sushi bestellen, lekker rustig aan doen?”
„Wat wil jij?” vraagt S.
„Het gaat nu om jou.”
Hoe fijn, dat het een keer niet draait om míjn gezondheid.
Even later zitten we in een restaurant. Veel drinken is niet goed voor de eicelproductie, maar één glas moet kunnen. We proosten. Op heel veel eitjes.
Bron: www.telegraaf.nl