Deel 129: ’Op een dag wind je je op over dingen waarvan je eerder dacht: daar maak ik me nóóit meer druk om’.
Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw
Column.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/f438b420-8f73-11ef-8040-02febae9b69c.jpg)
Columnist Marith Iedema over borstkanker: ’Ondertussen geniet ik van kleine dingen, elke dag, ook als de omstandigheden niet ideaal zijn.’
Ze snakt naar hoop, naar positiviteit en stelt mij een vraag die ik de laatste tijd vaak krijg: ’Wordt het leven ooit weer normaal?’
’Nee. Nooit meer,’ typ ik vanuit emotie - ik voel me slecht de afgelopen weken.Er zijn mensen die doen alsof hun kankerdiagnose een groot cadeau is. Het beste dat hen kon overkomen. Gods gift to mankind. Misschien hebben zij baat gehad bij ’de ultieme wake-upcall’. Voor mij gaat die vlieger niet op; ik had geen eyeopener nodig. En K. ook niet, maak ik op uit haar tekst.
Brief:
Lieve K.,
Allereerst: wat vreselijk dat jou dit is overkomen. Wat vreselijk dat je zo ziek bent, zo bang en eenzaam. Dit moment van je behandeling is als een zwart gat – een gat waar ik nog steeds nachtmerries over heb. Lógisch dat je depressieve gevoelens hebt. Hoe slechter je er fysiek aan toe bent, hoe zwaarder je het mentaal hebt.
Positief is: erger dan dit wordt het niet, de enige weg is omhoog. Maar de beklimming die je voor de boeg hebt is zwaar. In de weken na chemotherapie ga je met sprongen vooruit. Dat stemde mij optimistisch. Ik weet nog dat ik dacht: nou, in dit tempo heb ik zo mijn oude leven terug. Des te groter was de klap toen mijn herstel stagneerde, toen ik me realiseerde dat ik voorlopig niet de oude zou worden. Misschien wel nooit meer.
Toch is er geleidelijk een nieuw soort normaal ontstaan. Een normaal dat verre van perfect is maar wél de moeite waard. Stukken beter dan waar jij nu zit.
Op een dag besef je dat je al een paar uur niet aan kanker hebt gedacht, niet aan doodgaan. Dan volgt er een etmaal.
Op een dag krijg je een voorzichtig vertrouwen in een goede afloop.
Op een dag wind je je op over dingen waarvan je eerder dacht: daar maak ik me nóóit meer druk om. Een bad hairday, een regenachtige zomerdag of koude koffie.
Op een dag kijk je naar foto’s van jezelf met je kale hoofd en denk je: was ík dat, die doodzieke vrouw met die lege blik?
Op een dag kan je je niet meer voorstellen dat je je zó alleen hebt gevoeld, omdat je minder kwetsbaar bent.
Reken maar dat ik mijn oude leven mis, en ik hoop vurig dat ik na de antihormoonbehandeling nog een grote stap in de goede richting zal zetten.
Ondertussen geniet ik in mijn ’nieuwe normaal’ van kleine dingen, elke dag, ook als de omstandigheden niet ideaal zijn. Want als kanker íets brengt is het veerkracht. Veerkracht en het vermogen te relativeren.
Liefs, Marith
Bron: www.telegraaf.nl