Deel 128: ’Deze nachtmerrie viel nog mee, eergisteren lag ik in een doodskist’.

15-10-2024 08:51

 

 

Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw.

 

 

Column.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
’Het is de derde keer deze week dat ik over kanker droom, de reden voor mijn akelige dromen laat zich raden.’

’Het is de derde keer deze week dat ik over kanker droom, de reden voor mijn akelige dromen laat zich raden.’

 
 Eigen beeld.
 
 
 
 
 
 
 
Ik doe het licht aan in de badkamer en schrik me kapot. Fuck, ik ben kaal! Ik betast mijn schedel en voel de vettige hoofdhuid onder mijn vingers. Ik wrijf over een paar verdwaalde haren. Als ik naar mijn decolleté kijk, zie ik paarse littekens op de plekken waar mijn borsten zaten. Ik gil.
 
 
Dan word ik met een schok wakker uit de nachtmerrie. Ik trap de dekens van me af, want ik ben drijfnat. Snel voel ik aan mijn hoofd om mezelf ervan te verzekeren dat het maar een droom was. Mijn vingers glijden door dikke lokken. Niks aan de hand. Rustig.

Maar het lukt me niet om kalm te worden. Het is pikdonker in mijn slaapkamer – de duisternis lijkt me te verpletteren. Duncan ligt naast me te slapen dus ik ga naar beneden, naar de woonkamer waar ik het licht aanknip. Dat helpt, zoals altijd.

 

Ik maak thee voor mezelf in de keuken. Het is de derde keer deze week dat ik over kanker droom. Deze nachtmerrie viel nog mee. Eergisteren lag ik in een doodskist.
 
 
 

Hormoonremmers:

 
De reden voor mijn akelige dromen laat zich raden. Ik schreef in een vorige column dat ik overwoog om te stoppen met de hormoonremmers waarvan ik zware bijwerkingen ondervind. Mijn inbox stroomde vól met berichten van kankerpatiënten.
 

Hun boodschap varieerde van ‘ik zou een moord doen voor die Zoladex-bijwerkingen, een moord voor jouw kans op een goede afloop, dus wees dankbaar’ tot ‘ga door, want ik stopte en toen kwam het terug’ tot ‘ik nam braaf alle voorgeschreven medicatie, maar het mocht niet baten’.

 


Hartverscheurend verhaal


De berichten maken me bang.

„Lees ze dan niet, in godsnaam!” riep Duncan gister gefrustreerd. Ik zat weer met mijn hand voor mijn mond geslagen op de bank, na het lezen van een hartverscheurend verhaal van een jonge moeder. Ze was gestopt met haar medicatie omdat ze zich weer ‘mens wilde voelen’ en nu had ze meer spijt dan ze in woorden kon uitdrukken. Ze drukte me op mijn hart niet te stoppen, alles te doen voor de kans om mijn kind wél op te zien groeien.

 
 
Ik beloofde Duncan dat ik de rest van de dag geen nieuwe berichten meer zou openen. Duncan háát het om me zo aangeslagen te zien. Hij wil niks weten van al die nare verhalen, die niks zeggen over óns lot. Ik begrijp hem, het is zijn goed recht.
 
 
 

Onbeleefd:

Maar de berichten die ik krijg ongeopend laten is geen optie. Om te beginnen zou ik het onbeleefd vinden. En ja, soms komen de verhalen keihard binnen, maken ze me angstig en verdrietig. Dat is kut, ongezond misschien zelfs.
 

Maar daar staat tegenover dat de wildvreemden op Instagram mijn situatie vaak beter snappen dan mijn nearest and dearest, omdat zij hetzelfde meemaken.

 

Het is fijn om me gesteund en begrepen te voelen. Ik ben niet alleen in wat ik meemaak.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

 

 

Terug