Deel 125: ’Als de kanker terugkomt zal ik het mezelf nooit vergeven’.

01-10-2024 09:27

 

 

Auteur: Marith Iedema - .telegraaf.nl/vrouw

 

Column.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
 
’Vanmorgen betrapte ik mezelf op de gedachte: wat heeft het leven eigenlijk voor zin als het zó moet?’
 

’Vanmorgen betrapte ik mezelf op de gedachte: wat heeft het leven eigenlijk voor zin als het zó moet?’

 
Foto:  Eigen beeld 
 
 
 
 
 
 
 
 
Regen komt met bakken uit de lucht. Ik doe mijn natte kleding uit, plof op de bank en trek een deken over me heen. Het is kwart voor negen, ik heb Noah net naar school gebracht en ik sta in de min. Mijn energie is op. Ik moet putten uit reserves die ik niet heb. Normaal ben ik een ster in mezelf herpakken, ik ben veerkrachtig. Maar vandaag even niet. Vandaag heb ik het gevoel dat ik in een zwart gat zit. Man, ik voel me zó neerslachtig.
 
 
 

Ziek en moe:

Eigenlijk moet ik meteen aan het werk: de deadline van mijn derde boek nadert. Maar in plaats van mijn laptop, open ik Instagram.
 

„Ach, meid. Denk maar zo: wat is nou vier jaar op een mensenleven?” schrijft A., een van mijn volgers. Ze informeerde eerder hoe mijn nieuwe hormoonremmer Zoladex bevalt. Heb ik minder last van bijwerkingen?

 

Néé. Ik voel me ziek en moe.
 

Bij de vorige spuit kwamen de bijwerkingen direct. Bij de nieuwe hormoonremmer duurde het even voor de klachten begonnen. Ik was de eerste dagen over the moon. Eindelijk viel er een keer wat mee. Des te groter was de teleurstelling. Vanmorgen betrapte ik mezelf op de gedachte: wat heeft het leven eigenlijk voor zin als het zó moet?


A.’s poging om me op te beuren is goed bedoeld, maar vier jaar is véél op een mensenleven. Zeker als je er al jaren van ziekte op hebt zitten. Zeker als je bang bent dat je niet oud wordt. Zeker als je moeder bent van een jong kind.

 

 

Geen optie:

„Een oververmoeide of overprikkelde moeder is nog altijd beter dan géén moeder,” relativeerde Duncan gister droog, toen ik uit wanhoop riep dat ik de handdoek in de ring ging gooien, dat ik ging stoppen met de medicatie.

 

Hij heeft natuurlijk gelijk. Stoppen is geen optie. Als de kanker terugkomt zal ik het mezelf nooit vergeven. Ik moet blij zijn dat er een middel bestaat dat de kans op recidive verkleint. Het is een luxe waarover maar weinig kankerpatiënten beschikken.

 

Ik stuur A. een hartje. Dan probeer ik moed te verzamelen om mezelf naar de tafel te slepen. Kom op, aan de slag.

 

Bang:

Duncans meeting is afgelopen. Hij komt de woonkamer binnen en neemt me bezorgd op. Zo somber maakt hij me niet vaak mee. Hij komt even naast me zitten op de bank. Schouder aan schouder. Ik kijk hem aan, doe mijn best een beetje vrolijker te kijken. Hij heeft nog vier jaar een relatie met een halfmens voor de boeg. Ik ben ineens bang. Bang voor het moment dat hij, dat mijn familie, mijn vrienden – jíj, mijn lezer - zal denken: oh god, heb je háár weer.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

Terug