Auteur: Marith Iedema  - telegraaf.nl/vrouw

Column.

,,Die kamer is leeg en die kamer zal áltijd leeg blijven,” zegt ze.

Ze kijkt me indringend aan. Ik knik, ik snap het. In je jeugd door je ouders in de steek gelaten worden is zo’n groot trauma dat het je hele leven een rol blijft spelen.

,,Je moet beseffen wat voor impact die lege kamer heeft, Marith.”

Opnieuw knik ik.

,,Besef je dat echt?”

,,Ik denk het wel ja.”

Rugzak:

Ik heb voor Duncan gekozen. Ik wist dat hij een rugzak had. Ik wist dat het problemen zou opleveren in elke levensfase. Maar onze liefde zou sterker zijn. Daar geloofde ik heilig in. En dat doe ik nog steeds. Maar sinds kanker is er iets veranderd: ik heb óók een rugzak. En Duncan gaat inmiddels door het leven met een backpack.

,,Ik wíl ook wel rekening houden met die eh… lege kamer. Maar hij kan soms zo onredelijk zijn. Ik moet dan maar proberen te bedenken wat er aan de hand is. Dat kost veel energie. Energie die ik voor ik ziek werd wel had, maar nu niet meer.”

,,Misschien zou je hem gewoon kunnen laten als hij zo’n bui heeft. Ene oor in, andere oor uit. Denk aan die lege kamer en láát hem onredelijk zijn.”

Duncan moet lachen. Ik grinnik mee.

,,Dat is moeilijk voor je hè?” vraagt G.

,,Já,” zeggen Duncan en ik in koor.

,,Ik hoor je praten vandaag Marith. Je bent verbaal sterk, je bent heftig. Je dendert als een soort monstertruck over Duncan heen met al je scherpe argumenten. Jij zal hem wel even vertellen hoe het allemaal zit. Ik kan me goed voorstellen dat het voor Duncan voelt als een aanval. Hij is op die momenten als een kat in het nauw, en zo gedraagt hij zich dan ook. Vraag je de volgende keer eens af: wat win je met je gelijk?”

Tja.

,,Niet veel,” geef ik toe.

Leuke versie:

Volgend onderwerp.

Duncan vertelt dat hij soms het gevoel heeft dat mijn vrienden altijd de leuke versie van mij te zien krijgen en dat hij mag puinruimen.

Psycholoog G. hoort hem geduldig aan.

,,Zie het zo Duncan: jíj bent het allerbelangrijkst. Degene die het meest dichtbij staat. Alleen bij jou hoeft Marith niet te doen alsof. Alleen bij jou laat ze zien hoe ze zich wérkelijk voelt. Je staat daarmee niet op de tweede plek. Maar juist op de eerste.”

,,Dat is echt waar,” zeg ik.

We staan op. Ik pak mijn tas.

,,Ik wilde nog even zeggen dat jullie het goed doen,” zegt G. ,,Ik voel jullie liefde. En het is niet níks allemaal hè, wat jullie meemaken. Het is heel logisch dat er frictie ontstaat onder deze omstandigheden…’

,,Dank je,” zeg ik.

Hand in hand lopen we de deur uit. Ik ben gesloopt door de emoties, het herleven van onze moeilijkste momenten. Maar ik voel me ook iets lichter.

G. heeft gelijk. We doen het goed. Ik ben trots dat we deze stap hebben gezet, trots dat we problemen aanpakken voor ze escaleren. En dat blijven we doen.

Bron: www.telegraaf.nl