Het is prachtig weer. De zomer, die lang op zich liet wachten, is er eíndelijk. Amsterdam is de meest fantastische plek op aarde in de zomermaanden. De stad bruist, gonst.

Maar ik lig in bed. De gordijnen potdicht, want ik kan geen licht verdragen.

Een golf misselijkheid komt op. Zo snel als ik kan, haast ik me naar de wc. Ik braak.

Duncan komt binnen.

,,Gaat ’t, schat?”

Paracetamol:

,,Néé.” Ik kreun terwijl ik in de toiletpot staar. Hoeveel uren bracht ik hier tijdens chemotherapie wel niet door, in de wc naast de slaapkamer, op mijn knieën op de tegelvloer?

,,Ben je ziek? Of komt dit écht doordat je bent gestopt met paracetamol slikken?” vraagt Duncan.

Dat kan toch bijna niet?

,,Zoek eens op”, hijg ik.

Daar ga ik weer. Ik kots gal.

,,Ja, het kan”, concludeert Duncan even later.

Hij leest voor: ,,De eerste dagen nadat u bent gestopt met de medicijnen kan de hoofdpijn elke dag een beetje erger worden. Ook kunnen er andere klachten bijkomen, zoals depressieve gevoelens, lusteloosheid, misselijkheid, buikkrampen en slaapproblemen. Na tien tot veertien dagen is er langzaam verbetering.”

Rillen van de kou:

Ik veeg mijn mond af, laat me ondersteunen door Duncan. Ik heb vast koorts: ik ril van de kou ondanks de warmte. Cold turkey stoppen valt me vies tegen. Afkicken van Lorazepam, een angstremmer die ik tijdens chemotherapie veel te vaak slikte, ging me makkelijker af. Ik heb last van ál de bijwerkingen die Duncan net oplas. Het is dag twee zonder pijnstillers en mijn hoofdpijn is ondragelijk. Al twee nachten heb ik plafonddienst.

Er is een simpele oplossing.

Maar nee, het moet afgelopen zijn.

Ik ben verzeild geraakt in een kip-of-ei-verhaal.

Het slikken van pijnstillers kan medicijnafhankelijke hoofdpijn veroorzaken, weet ik sinds kort. Het zou dus kunnen dat mijn hoofdpijn niet minder, maar juist méér wordt door de pillen die ik dagelijks neem. Elke dag een halve paracetamol kan al na drie maanden dagelijks hoofdpijn geven die niet meer overgaat. Een hálve. Ik slik al meer dan een jaar dagelijks een stripje-plus, om te kunnen dealen met alle bijwerkingen van de kankerbehandelingen, de bestralingspijn en de side effects van hormoontherapie.

Alleen door in één keer te stoppen met pijnstillers kan deze vorm van hoofdpijn overgaan. Me nog ten minste acht dagen zo voelen, ik kerm zacht bij dat vooruitzicht. Maar hé, kop op: daar staat wél tegenover dat ik straks misschien van de ellende af ben. Ik probeer me daarop te focussen. Stel je eens voor dat dit de oplossing is. Wat een feest zou dat zijn.

Stuiterbal:

,,Mama, mama, mama!”

Mijn kleine stuiterbal klimt bij me in bed. Hij duwt zijn hoofdje in mijn hals. Ik sla mijn armen om hem heen.

,,Ben je nog ziek?”, vraagt hij dan ernstig.

,,Ja, nog een klein beetje.”

,,Ga je dan niet mee naar de speeltuin?”

Krijsende kinderen. Dank je feestelijk.

,,Nee lieverd, mama blijft thuis, we gaan samen”, zegt Duncan.

,,Waar heb je pijn?” vraagt Noah.

Ik wijs op mijn hoofd.

Kwakkelen:

,,Moet ik je pilletjes even voor je pakken?”, vraagt hij, de schat.

,,Oh, nee lieverd. Maar dankjewel.”

Dit is toch erg, dat je kind dit vraagt? Hoe heb ik zo lang kunnen denken dat mijn paracetamolgebruik onschuldig was? Ik voel me ineens een junk.

De deur valt in het slot. Ik kijk hoe laat het is. Twee uur. Deze dag duurt nog oneíndig lang.

Ik sta te popelen om álles uit het leven te halen. Maar mijn gezondheid blijft maar kwakkelen. Het lijkt soms een never ending story.