Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

Column.

EIGEN BEELD.

Samen bekijken we mijn lichaam. Ik kritisch als altijd. Dokter R. met een tevreden blik.

Ik denk aan de eerste keer dat ik hier stond. Zo vol hoop, vol verwachting, opgetogen. Dokter R. was de eerste plastisch chirurg die me het gevoel gaf: het komt goed. Er is een oplossing. Die mismaakte borst is niet voor altijd. Dokter R. zou me mijn oude uiterlijk teruggeven.

Tientallen littekens:

„Worden de littekens van de plekken waar je vet hebt weggezogen nog minder?” vraag ik.

Dokter R. bekijkt de tientallen littekens op mijn benen en buik. De plekken zijn dieppaars.

„Ja, dit wordt echt nog minder.”

Ik haal opgelucht adem.

„Ben je blij met het resultaat?” wil ze weten.

Ik laat mijn vingers over mijn borst glijden. De krater die er zat is een kuiltje geworden. Het korte antwoord is ja. Dus knik ik.

Gat in mijn tiet:

De afgelopen weken stroomde mijn inbox vol met vragen van vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Raad ik een reconstructie met lichaamseigen vet aan?

Die vraag laat zich niet zo één, twee, drie beantwoorden. Want ja, mijn borst ziet er beter uit. Hij is stukken zachter, minder bobbelig. Daar ben ik blij mee. Maar nog steeds zit er een gat in mijn tiet. Nog steeds zijn mijn borsten ongelijk. Nog steeds wijst mijn tepel naar links.

Alle beetjes helpen. Maar eerlijk is eerlijk: tegen beter weten in had ik gehoopt op méér. Dom. Want alle plastisch chirurgen die ik bezocht drukten me op het hart: temper je verwachtingen.

Net na mijn operatie was mijn borst beurs en paars, maar ook prachtig rond en vol. Weg was de gekke vorm, weg was de uitholling veroorzaakt door de bestraling. Mijn tepel wees weer naar voren. Ik was dolblij. Maar de afgelopen weken slonk mijn tiet elke dag een beetje. Tot het verschil met eerst niet langer gigantisch was, maar subtiel. Het hoort erbij. Lang niet al het vet hecht aan. Maar leuk is anders.

Lijdensweg:

En wat die subtiele verbetering heeft gekost is niet mals.

Want holy shit, wat heb ik deze operatie onderschat. De pijn op de plekken waar het vet werd weggezogen was géén peanuts, zoals ik verwachtte. Ik dacht: na een ivf-traject, een eicelpunctie (een mini-bevalling), na het verwijderen van mijn tumor, na chemotherapie en bestraling doe ik dit wel even. Het viel me vies tegen. En dan dat fucking drukpak, wekenlang, dag en nacht, het schuldgevoel als ik mezelf even bevrijdde van het martelwerktuig, de angst voor losse huid.

Ik vond het een lijdensweg.

Tweede operatie:

Heb ik dan spijt?

Nee, zeker niet. Ik móést dit proberen. Want lipofilling zag ik als mijn enige optie. Een nieuwe borst laten maken van mijn rugspier (diep-flap) was me echt een brug te ver.

En hoe subtiel de verbetering ook is; het geeft me zelfvertrouwen. Het zelfvertrouwen om bloot naar de slaapkamer te lopen na het douchen. Om seks te hebben zonder bh aan. Om een bikini te dragen zonder vulling.

„Wil je meteen een tweede operatie plannen?” vraagt dokter R.

Ze was vanaf het begin eerlijk: de meeste vrouwen moeten deze operatie een paar keer ondergaan. Prima, dacht ik toen.

Hell fucking no, denk ik nu.

„Misschien later,” antwoord ik.

Eerst maar weer wat incasseringsvermogen opbouwen. Momenteel is dat potje leger dan leeg. En ik voel steeds sterker dat ik ook zonder perfecte borsten kan.

Ik geniet liever van de resterende zomer.

Bron: www.telegraaf.nl