Deel 117: ’Er vallen harde klappen in ons seksleven - en dan heb ik het niet over spanking’.

24-06-2024 16:38

 

 

Auteur:  MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

 

 

Column.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
„Slapen in dat pak, de stress van de knobbel, de pijn van de borstreconstructie, mijn lijf vol hechtingen - het is allemaal killing voor de lust.”
„Slapen in dat pak, de stress van de knobbel, de pijn van de borstreconstructie, mijn lijf vol hechtingen - het is allemaal killing voor de lust.”
 

EIGEN BEELD

 
 
 
 
 
 
„Nou schat! Laatste nacht in je korset!” zegt Duncan.
 

Ik droeg mijn ‘liposuctie drukpak’ de afgelopen tijd niet zo vaak als de bedoeling was, maar de laatste week was ik enorm gedisciplineerd. Ik droeg het dag en nacht. Wat een hel, die eindsprint. Je zou denken dat het went, maar nee. Verminderd zuurstof binnenkrijgen went nóóit.

 

Ik doe een gek dansje en spring in bed.

 

Duncan moet lachen. Voor hem is het ook fijn dat het bijna voorbij is. We slapen het liefst dicht tegen elkaar aan. Maar niet als ik het pak draag. Duncan heeft een hekel aan de stugge, ruwe stof tegen zijn huid.

 

Morgen gaan we een week op vakantie in eigen land. En ik voel me opgetogen. Niet werken én me vrij bewegen, halleluja.

 

Ik pak Duncans hand.

 

„Straks halen we de schade in,” beloof ik plechtig.

 

 

Seksleven:

Er vallen harde klappen in ons seksleven - en dan heb ik het niet over spanking. Slapen in dat pak, de stress van de knobbel, de pijn van de borstreconstructie, mijn lijf vol hechtingen - het is allemaal killing voor de lust. En dan zwijg ik nog over de overgangsklachten.

 

 

Today is a good day:

Als ik wakker word voel ik naast me. Duncan ligt niet meer in bed. Ik doe mijn oordoppen uit en ga rechtop zitten. Beneden hoor ik Noah een verhaal vertellen.

 

Ik haast me de trap af.

 

Today is a good day! Ik heb hoofdpijn, zoals altijd, maar niet zo erg dat ik sterretjes zie.

 

Voor de neus van mijn gezinsleden wurm ik me uit het drukpak.

 

„Whoehoeeee!” roep ik als ik bevrijd ben.

 

 

„Op dit moment is alles zoals het moet zijn.”

„Op dit moment is alles zoals het moet zijn.”

 EIGEN BEELD

 
 
 
 
 
 
 
Ik slinger het ding boven mijn hoofd, als een lasso.
 

Dan loop ik naar de prullenbak, ik open hem en roep: „Zo, weg ermee!”

 

Noah schaterlacht. Duncan klapt.
 

Dan loop ik door naar de wasmand. Want ik gooi het peperdure pak natuurlijk niet écht weg. In de badkamer bestudeer ik mijn voorgevel voor ik onder de douche stap.

 

De krater is veel minder diep. Oké, mijn borsten zijn nog zo ongelijk als wat, ze verdienen zéker niet de schoonheidsprijs, maar het verschil met vóór de reconstructie is significant.
 
 

Alles zoals het moet zijn:

Een paar uur later

 

We zijn op weg naar Callantsoog.

 

„Aaaah, gewóón zitten, zonder dat mijn ribben samengeperst worden, het is zó lekker,” zucht ik.

 

Duncan rijdt. Ik leg mijn hand op zijn arm.

 

Hij kijkt me aan van opzij, hij glimlacht.

 

„Dit heb je ook weer achter de rug schat.”

 

Weer een mijlpaal.

 

Het lievelingsnummer van Noah schalt uit de speakers; Kleine Jongen van André Hazes. Onze zoon zingt luidkeels mee en wij volgen zijn voorbeeld. De zon breekt door de wolken.

 

Op dit moment is alles zoals het moet zijn.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

Terug