Deel 115: ’Ik heb knallende koppijn, dag in, dag uit’

11-06-2024 17:21

 

 

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

 

 

Column.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (4) in Amsterdam.
 
 
 
’Ene R. schreef duidelijk geëmotioneerd: ’Ik ben ontzettend aangekomen door de Tamoxifen en Lucrin. Hoe kan jij zo dun zijn?! Sorry hoor, maar ik ga je ontvolgen. Dit hoef ik niet te zien.’’
’Ene R. schreef duidelijk geëmotioneerd: ’Ik ben ontzettend aangekomen door de Tamoxifen en Lucrin. Hoe kan jij zo dun zijn?! Sorry hoor, maar ik ga je ontvolgen. Dit hoef ik niet te zien.’’
 

Foto: EIGEN BEELD.

 
 
 
 
 
 
 
Dokter K. voelt onder mijn oksels, eerst links, dan rechts. Na elke MRI-scan en na elke mammografie volgt een lichamelijk onderzoek. Want de kanker kan ook ergens anders terugkomen, de scans richten zich alleen op mijn borsten.
 
 
All good. Dokter K. doet een stap naar achter en lacht tevreden.
 

Mooi.

 

Ze neemt plaats achter haar computer en tuurt naar haar scherm.
 

„Hoe is het met de pijn?”

 

„Hetzelfde.” Ik heb knallende koppijn, dag in, dag uit. Een bekende overgangskwaal. Ik slik bergen pijnstillers. Dokter K. zegt dat ze eens gaat bellen met een gynaecoloog. Misschien weet haar collega nog iets dat helpt.

 

Ze kijkt weer op haar scherm.

 

„En je gewicht, hoe gaat dat?”

 

„Dat heb ik onder controle,” zeg ik.

 

Sinds mijn borstreconstructie ben ik weer iets aangekomen omdat ik al zes weken niet mag sporten. Maar dat kilootje mag geen naam hebben.

 

Dokter K. knikt goedkeurend.

 

„Het merendeel van de patiënten komt aan door de hormoontherapie.”

 

Ja - ik weet het.

 

 

Pijnlijke reacties:

Met een ongemakkelijk gevoel denk ik aan de foto met blote buik die ik vorige week op Instagram postte, en aan de pijnlijke reacties van lotgenoten die erop volgden.

 

Ene R. schreef duidelijk geëmotioneerd: „Ik ben ontzettend aangekomen door de Tamoxifen en Lucrin. Hoe kan jij zo dun zijn?! Sorry hoor, maar ik ga je ontvolgen. Dit hoef ik niet te zien.”

 

R. was niet de enige. Ik kreeg tientallen vergelijkbare berichten – de toon soms ronduit vijandig. Ik kreeg er een knoop van in mijn maag. Het laatste dat ik wil is vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten confronteren met een onrealistisch schoonheidsideaal. Ik begrijp het gevoel maar al te goed. Door mijn laatste chemokuur kwam ik kilo’s aan, kilo’s die ik maar niet kwijtraakte.

 

Ik kon het er slecht bij hebben. Ik voelde me al zo ellendig en dan ook nog dat uitdijende lijf en mijn kleding die niet meer paste. Ik dacht wel: waar máák je je druk om in het licht van de dood. Maar toch zat het me dwars, elke dag. Heel erg dwars.

 

Dus ik snap die boze vrouwen. Ze volgen mij om zich in me te herkennen. Gedeelde smart is halve smart. Zo’n foto voelt blijkbaar als inwrijven: ha, mij lukt wat jou niet lukt. Al is dat natuurlijk absoluut niet mijn intentie.

 

„Hoe doe je dat? Hoe vaak sport je?” wil Dokter K. weten.

 

,,Ik eet heel gezond en beweeg zoveel mogelijk: wij hebben geen auto of elektrische fiets. Ik wandel elke dag en ga gemiddeld vijf keer per week naar power yoga…” zeg ik.

 

Het gekke is: lang probeerde ik af te vallen. Toen dat niet lukte raakte ik gefrustreerd. Mijn lichaam zag er niet alleen anders uit, door de overgang wérkte het ook anders. Vroeger vlogen de kilo’s eraf als ik een periode oplette. Nu had minder eten gewoon geen zin.

 

Ik besloot het los te laten. Geen calorieën meer te tellen, maar me te focussen op mijn mentale gezondheid. Yoga was en is mijn redding. Ik ga het liefst elke dag, ook als ik me slecht voel, júíst dan. Niet omdat ik wil afvallen, maar omdat ik beter slaap, omdat ik minder last van angst heb, minder last van hartkloppingen.

 

Bijkomend voordeel: heel langzaam maar zeker, nam mijn lichaam zijn oude vorm aan.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

Terug