’De sfeer is elektrisch, ik laat me meevoeren op de energie van mijn vrienden, van het publiek.’

EIGEN BEELD.

Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. Ik voel me nog net zo ellendig als een uur geleden. Het is niet anders, húp: beste beentje voor. Als ik toegeef aan de vermoeidheid en de hoofdpijn, dan kom ik nergens meer. En de nieuwe knobbel, die - thank god - een cyste bleek, drukte me weer even met mijn neus op de feiten. Leef nú, voor het te laat is. Carpe diem.

Pluk de dag:

Ik zou het graag willen: de dag plukken. Maar ik voel me nog steeds ontdaan en onrustig. De schrik zit er nog in. Daarnaast laten de bijwerkingen van de oestrogeenremmers me alle hoeken van de kamer zien. Probeer het leven zo maar eens te vieren.

Niet aan denken. Vanavond is het feest. Erotisch event Big Little Secrets, dat wordt georganiseerd door mijn beste vrienden, bestaat vijf jaar.

„Weet je nog die eerste keer BLS?,” mijmert Duncan, die in de keuken een Espresso Martini voor me bereidt.

En óf ik het me herinner. Ik glimlach bij de herinnering aan ons avontuurlijke leven. Toen mijn grootste angst een saai seksleven was.

„Hier schat.” Duncan overhandigt me mijn pijnstillers, een glas water en mijn favoriete oppepper. Het ontspannende effect van de alcohol slaat direct in. Zo, even een paar uur mezelf zijn, mijn óúde zelf.

Een uur later:

Ik kijk in een van de spiegels bij de ingang van het feest. Voor het eerst sinds de tumor uit mijn borst werd verwijderd draag ik in het openbaar een bh zonder vulling en boobtape. Mijn borst is sinds de reconstructie weer ronder van vorm en daar ben ik ontzettend blij mee.

Het feest is in volle gang. Het dak gaat eraf. Muziek beukt uit de speakers. De bezoekers gaan lós, op de dansvloer en in de playroom. Voor de deur van de afgesloten ruimte waar mensen seks mogen hebben staat een rij.

Ik dans op het podium en voel me volmaakt gelukkig. Het is fijn dat ik de gave heb om de knop om te zetten. Daarom kan ik nog steeds echt genieten. Morgen is ver weg, alleen het nu bestaat. Duncan trekt me naar hem toe, hij tilt me op, we dansen samen. Vroeger zouden we allebei ook oog hebben gehad voor anderen, maar kanker heeft ons monogaam gemaakt.

De sfeer is elektrisch, ik laat me meevoeren op de energie van mijn vrienden, van het publiek. Ik hou het vol tot twee uur, dan word ik misselijk. Een duidelijk teken dat het genoeg is.

Ik trek Duncan gehaast mee voor ik straks over mijn nek ga.

De weg naar de uitgang voert langs de playroom.

Levensgenieters:

„Jij bent Marith, toch? We hebben je boek (S)experimenteren gelezen, daarom zijn wij hier!” roept een knappe dame enthousiast. We omhelzen elkaar. Ruimte voor een gesprek heb ik niet. Want als de koek op is, dan is ie ook echt op.

„Gaan jullie mee naar de playroom?” vraagt de man.

Duncan schiet te hulp. Hij knipoogt. „Nou, nu even niet. Maar veel plezier.”

De vrouw grijpt me vast. „Bedankt dat je onze ogen geopend hebt. We zaten in een sleur en dit heeft ons zo goed gedaan!”

Een mooi compliment. Ik knik dankbaar en dan lopen we naar buiten, weg uit de drukte.

Even voel ik een steek van jaloezie. Niet omdat ik zo nodig de darkroom in wil duiken, daar zijn we nooit van geweest. Ik ben jaloers op de zorgeloosheid, de problemen die helemaal geen problemen zijn. Wij maakten jarenlang deel uit van deze groep levensgenieters, nu zijn we buitenstaanders.

Sleur is een privilege. Sleur betekent dat alles op rolletjes loopt, dat je kan ontspannen.

En zo ver zijn wij nog niet.

Bron: www.tefegraaf.nl