Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

Column.

 EIGEN BEELD.

Mijn tumor zat links onderin mijn borst. De kans dat een reconstructie vergoed wordt is in zo’n geval kleiner dan bij een tumor bovenin de borst, omdat mijn decolleté niet is beschadigd. Dat maakt me boos. Alsof alleen de buitenwereld telt. Alsof mijn verdriet en schaamte over mijn verminking er niet toe doet.

Ik stuitte op een forum met tientallen reacties van vrouwen met lage tumoren, wiens aanvragen waren afgekeurd. Een aantal liet het er niet bij zitten. Ze gingen met succes de strijd aan. Ik hoop dat ik daar de vruchten van pluk.

Groepje juryleden:

Ik denk terug aan de fotoshoot voor de verzekering bij Medisch Centrum Jan van Goyen.

„Kan je je lichaam een beetje draaien en je arm optillen,” vroeg de fotografe.

Ik moest mijn ingebakken neiging om me zo voordelig mogelijk te presenteren onderdrukken. Als ik mijn schouders ver naar achter gooi valt de diepe krater in mijn borst iets minder op, de littekens worden strakgetrokken, mijn huid lijkt minder bobbelig. Maar dit was niet het moment om me mooier voor te doen. De verzekeraars moesten zien hoe het werkelijk gesteld was met mijn tiet.

Ik draaide mijn littekens haar kant op en stelde me voor hoe een groepje juryleden mijn foto’s zou bekijken. Zouden ze mijn borst mismaakt genoeg vinden voor een reconstructie? Of zouden ze oordelen dat ik hier prima mee kan leven, zolang ik gewoon mijn bh en top aanhou?

Ik scheur strijdlustig de brief open. Als ze nee zeggen, dienen we de aanvraag gewoon opnieuw in, en opnieuw, zei Dokter R. Dat was goed om te horen. Maar niet iets waar ik naar uitzie.

Oké, daar gaan we dan. Mijn ogen vliegen over de letters. Ik wapen me tegen de teleurstelling.

Dat blijkt onnodig. Ik steek mijn hand in de lucht.

„Yes! Iets meer dan de helft van mijn operatie aan mijn linkerborst wordt gedekt.”

Nou, daar doe ik het voor.

Hoopvol:

Een paar minuten later heb ik een assistente van het Jan van Goyen centrum aan de lijn.

„Over drie weken hebben we een plek,” zegt ze.

Wow – dát is snel. Is dat te doen? Deze operatie is ingrijpender dan je zou denken. De hersteltijd is een maand of twee. De eerste week heb ik veel hulp nodig. Daarna zal vooral de zorg voor Noah erbij inschieten: ik mag een paar weken niet tillen. En natuurlijk, mijn ouders zullen helpen. Maar het merendeel zal aankomen op Duncan. Opnieuw ben ik uit de running.

„Heeft u een momentje?” vraag ik.

„Er is een plek vrij over drie weken,” zeg ik.

Ik kijk Duncan hoopvol aan. We zijn net terug van vakantie en ik weet hoe druk hij het op zijn werk heeft. Handig is anders.

„Zeg maar ja. We regelen het wel.”

Ik maak de afspraak, hang op, sla mijn hand voor mijn mond. Ik kan het bijna niet geloven.

„Oké, de komende maanden worden afzien. Maar deze zomer loop ik weer naakt door ons huis!”

Duncan grijnst en zegt dan: „Ik kan niet wachten.”

Bron: www.telegraaf.nl