Ik trek mijn regenjas aan en kus Duncan gedag. Hij slaat zijn armen om me heen.

Ik hoop dat hij gelijk heeft.

Nare ervaring:

Ik ben zenuwachtig. Ik wou dat het anders was, maar ik kan niet wennen aan mijn mismaakte borst. Op Bali liepen Duncan en Noah naakt door ons huis en onze ommuurde tuin: elk kledingstuk is er één te veel met die tropische temperaturen. Toch hield ik mijn bovenstukje aan.

Duncan begrijpt me niet.

„Ik heb die tiet van je al duizenden keren gezien – wat máákt het uit?” zegt hij hoofdschuddend als hij me toch naakt ziet en ik me haastig van hem afwend.

Hij heeft gelijk, maar ik kan de knop niet omzetten.

Krater:

Dokter R. is niet veel ouder dan ik. Ze glimlacht warm, oprecht.

Ik geef een korte samenvatting van mijn medische geschiedenis.

Met alleen een string aan sta ik even later voor de spiegel. Als altijd schrik ik van mijn spiegelbeeld. Het licht in de kamer is fel en onflatteus. Zachte vingers glijden langs de diepe krater op mijn linkerborst, veroorzaakt door de bestraling.

„Kleed je maar weer aan,” zegt dokter R. als ze klaar is.

Ik neem opnieuw plaats, hou mijn adem in: bang voor haar oordeel.

,,Je weefsel is flink beschadigd door de bestraling. Maar een behandeling met lipofilling zal je borst soepeler maken, minder bobbelig. Je hebt niet veel vet op één plaats. Dus ik zal overal kleine beetjes weghalen. En waarschijnlijk moeten we de behandeling twee keer doen.

Je borsten zullen nooit meer gelijk worden, daarvoor is de beschadiging te groot. Maar de kuil wordt wel minder, daar vertrouw ik op.”

Ik knik dankbaar.

Potje janken:

Dan informeer ik naar de prijs.

De vorige plastisch chirurg die ik sprak rekende 14.000 euro.

Dokter R. vindt het belachelijk.

„De behandeling kost bij ons zo’n zesduizend euro. En de kans dat de verzekering een deel vergoedt is groot. Wij regelen de aanvraag.”

„Wat, écht?”

Bij de vorige kliniek vertelden ze me dat een reconstructie met lichaamseigen vet - een relatief nieuwe behandeling – nooit vergoed wordt. Doe geen moeite, was het advies.

Ik kan het niet helpen. Tranen van blijdschap lopen ineens over mijn wangen.

„Oh dank je,” snik ik gegeneerd. „En sorry hoor.”

Dokter R. knikt geruststellend. Ze behandelt al jaren vrouwen na borstkanker. Ik ben vast niet de eerste die een potje jankt in haar stoel.