Deel 1: ’Mijn geliefde en ik nemen het niet zo nauw met monogamie’.

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

Columns & opinie.

Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze een knobbeltje in haar borst ontdekt. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar partner Duncan en zoontje Noah (1 jaar) in Amsterdam.

Ik kijk de knappe Zweed - hoe heet hij nou ook al weer? - uitdagend in zijn ogen. We tongen, zonder ons iets aan te trekken van de andere aanwezigen in de Barcelonese club. Zijn sterke handen verkennen mijn lichaam. Het kriebelt in mijn onderbuik. Euforie en opwinding strijden om voorrang. De zin in seks moest het afgelopen jaar uit mijn ténen komen.

Monogamie:

Na de geboorte van zoon Noah wilde ik - geteisterd door slaapgebrek en hormonen - maar twee dingen: voor m'n kind zorgen en in joggingbroek op de bank voor pampus liggen. Maar inmiddels hebben de laatste restjes zwangerschapshormonen mijn lijf verlaten. En Noah slaapt sinds kort dóór. Gevolg: ik ben er weer!

De vrouw die geniet van haar eigen man en daarnaast - zo héél af en toe - buiten de deur snoept. Geliefde Duncan en ik nemen het niet zo nauw met monogamie. We zijn realistisch, gunnen elkaar wat. En een avontuurtje op z'n tijd met een ander, dat moet kunnen.

Ik onderbreek de kus om naar mijn vriendinnen te kijken en grinnik: stuk voor stuk doen ze zich tegoed aan een net gescoorde man. We zijn op vakantie. Mijn eerste keer weg zonder mijn lieve baby. We zijn al vier dagen en nachten aan het feesten en het is geweldig.

Bult:

De Zweed bijt zachtjes in mijn nek. Hij betast mijn borsten. Eerst rechts. Dan links. Au. Links is pijnlijk. Wat is dat? Met mijn vingers vind ik de zere plek. Er zit een flinke bult in mijn borst. Ik ruk me los. What. The. Fuck.

Ik loop naar vriendin Luna. "Schat, voel eens."

Luna kijkt verstoord op. Ze hangt om de nek van een knappe jongen.

"Uhm, moet dat nú?"

Het moet nu. Zuchtend concentreert Luna zich op mijn knobbel, terwijl haar beschonken scharrel verlekkerd toekijkt en mompelt: "Dutch girls are crazy".

"Oh, dat komt vaak voor en is vast niks," zegt Luna "Maar als die bult er over een paar weken nog zit, zou ik het even laten checken. Gewoon voor de zekerheid."

Enigszins gerustgesteld laat ik me opnieuw omhelzen. Luna zal het wel weten. Haar zus heeft borstkanker. Het is vast een opgezette klier.

Ik probeer me op mijn Zweed te concentreren. Het lukt niet. Weg is het moment. Weg is de lust. Hij vraagt of ik mee ga naar zijn hotel. Ik stel hem teleur. Ik wil naar bed.

Voor ik in slaap val zie ik mijn gezinnetje voor me. Morgen zie ik ze weer. Ik kan niet wachten.

Thuis:

Een dag later sta ik in de badkamer van mijn Amsterdamse appartement. Noah ligt in bed en ik maak me mooi voor een avond met mijn geliefde. Ik kijk in de spiegel en concludeer: oké, mijn borsten - mijn voormalige paradepaardjes - hangen er wat verdrietig bij, maar overall ben ik een zeer tevreden mens. Dat een beetje afstand - elkaar missen - goed is voor je relatie wordt maar weer eens bevestigd. Ik voel me verliefd en kan niet wachten om Duncan straks, onder het genot van het viergangendiner dat we besteld hebben, álles over mijn vakantie te vertellen.

Ik spuit parfum op mijn polsen en smeer dat uit over mijn hals en bovenlichaam. Bijna automatisch vinden mijn vingers de knobbel. Daar heb ik Duncan nog niks over verteld. Ik loop de woonkamer in en leg zijn hand op mijn tiet.

"Voel je die bult?"

"Hm - nee. Ik voel niks. Maar lekker is het wel." Hij kijkt me grijnzend aan terwijl hij mijn borst masseert. Dan neemt hij mijn tepel in zijn mond.

"Schat, ik ben serieus," lach ik.

"Ja, ja. Ik ook." Duncan gaat onverstoorbaar verder tot hij mijn bezorgde blik vangt.

"Oh ja - inderdaad. Een soort grote knikker," zegt hij dan.

Er trekt een schaduw over zijn gezicht.

Ineens zie ik weinig in mijn plan om af te wachten. "Ik ga mórgen een afspraak bij de dokter maken," zeg ik resoluut.

Luna's zus is niet de enige bekende bij wie het noodlot toesloeg. De afgelopen jaren stierven verschillende jonge mensen om mij heen. Al is het niet zo dat ik me wérkelijk zorgen maak. Kanker overkomt anderen. Maar toch, de boel even laten checken kan geen kwaad.

Bron: www.telegraaf.nl