De rol van de omgeving: Hanneke & Cherine.
Als survivor kan het soms lastig zijn om je kwetsbaar op te stellen naar een partner toe of kan je soms twijfelen aan of je wel goed mee kan met de ander en je mooi of leuk genoeg bent. Lees hieronder het interview met Hanneke en Cherine. Hanneke is de vriendin Cherine, die door botkanker haar been niet meer kan buigen en een groot litteken op haar been heeft. Hoe ervaart Hanneke het samenzijn met iemand die leeft na kinderkanker? En wat voor een rol speelt dat in hun relatie?
Welke rol speelde het ziekteverleden van Cherine toen jullie elkaar leerden kennen?
Cherine: Ik heb natuurlijk een groot litteken op mijn been wat me erg onzeker maakte. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat Hanneke me nog steeds leuk of mooi zou vinden zodra ze mijn litteken zou zien. Hanneke heeft daar gelukkig altijd heel lief op gereageerd en me verteld dat ze me mooi vind zoals ik ben. Dat heeft me erg geholpen bij het steeds meer accepteren van haar been en litteken. Zo ben ik tegenwoordig veel compassievoller geworden naar mijn been mét litteken.
Brengt het leven na kinderkanker extra uitdagingen met zich mee in jullie relatie? Is het een verrijking? Of juist niet
Hanneke: Over het algemeen is het denk ik een verrijking. Doordat Cherine dit heeft meegemaakt, heeft ze soms een andere blik op het leven waar ik ook weer van kan leren. Cherine kan ook goed onder woorden brengen wat ze voelt of denkt, waardoor het ook heel fijn met haar praten is over allerlei dingen in het leven. De uitdaging zit hem soms in het fysieke; ik houd nogal van het actie en avontuur. Samen hiken door zeer uitdagende woeste berglandschappen zit er helaas niet in. Toch kunnen we samen meer dan we denken. Zo ook de beklimming van de Mont Ventoux die we ieder naar ons eigen kunnen doen; Cherine lopend, ik op de racefiets. Het is fijn dat we zoiets bijzonders met elkaar kunnen delen.
Cherine: Door wat ik heb meegemaakt kijk ik inderdaad anders naar het leven en zoek ik altijd meer diepgang. Het is soms ook heel fijn om de luchtigheid en onbevangenheid van Hanneke te zien. Dat helpt me om soms minder te focussen op waar ik me zorgen over maak als het gaat over late-effecten, meer te vertrouwen op mezelf en heeft me ook zeker geleerd en geïnspireerd om te kijken naar wat ik allemaal nog wél kan. Omdat Hanneke zo sportief is en ik dat van nature ook ben, heb ik denk ik wel grotendeels door haar heel veel stappen gezet op sportief vlak waardoor ik een stukje identiteit hervonden heb. Daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Speelt het een rol bij verschillende activiteiten/gebeurtenissen? Hoe gaan jullie hiermee om?
Hanneke: Ik denk dat Cherine wat meer stilstaat bij de dingen in het leven. Ik ben over het algemeen wat luchthartiger en ga misschien wat zorgelozer door het leven. Daardoor zitten we niet altijd op dezelfde golflengte. Gelukkig hebben we dat beide vaak wel tijdig door. Dan stapt Cherine bij mij even op de rem, of ik trek Cherine juist weer een beetje mee zodat we weer in gezamenlijkheid door kunnen.
Cherine: Als we wel iets actiefs samen willen doen vinden we daar altijd wel een oplossing voor. Je moet dan soms creatief zijn of accepteren dat het anders moet dan je het van te voren bedacht had. Zo heb ik een aangepaste fiets met trapondersteuning zodat we samen (Hanneke op de racefiets) wat langere tochtjes kunnen maken. Ook zijn we afgelopen jaar mee geweest met de Mentelity Games, een wintersport speciaal voor mensen met een uitdaging van de Bibian Mentel Foundation. Daar konden we voor het eerst samen skiën, ik zittend en Hanneke staand, echt geweldig! Tot slot heeft Hanneke haar allergrootste passie tijdens twee vakanties met mij kunnen delen; het windsurfen. Ik had nooit gedacht dat het zou kunnen maar de surfleraar overtuigde me om het toch te proberen.
Gelukkig lukte het me om al plankend op het surfboard te klimmen en vervolgens het zeil uit het water te hijsen en weg te varen. Dat is dan wel heel bijzonder, om samen te kunnen genieten en doen van iets waar zij zo van houdt. Eigenlijk was mijn grootste angst dat het ‘sportieve’ een onoverkomelijk iets zou worden in onze relatie. Inmiddels is gelukkig duidelijk geworden dat er toch heel veel mogelijk is waar we samen blij van worden. Dat is het mooie en tegelijkertijd wonderlijke (en soms uitdagende!) aan liefde en relaties denk ik; het is jezelf tegenkomen, de ander ontmoeten, van elkaar leren en uiteindelijk samen kunnen groeien.