Column van Tanja Duursma: ( Leukemie …… eigenlijk heet het ‘stommemie’ )

Auteur:  Tanja Duursma.

Mam....we moeten binnenkort een spreekbeurt houden!!' Het is dinsdag. Ik zie Femke al aan komen fietsen van school en sta in de deuropening om haar te begroeten. Femke komt al pratend het huis binnen, enthousiast als ze is. 'Kom, doe eerst even je jas uit en pak je tas uit', zeg ik. Dan pak ik even drinken en wat lekkers. Als we zitten begint ze opnieuw. De juf heeft een intekenlijst opgehangen in de klas en daarop mochten ze hun naam schrijven achter de datum waarop ze hun spreekbeurt willen houden. Femke heeft gekozen voor de eerste datum die er op de intekenlijst stond, want ze wist het onderwerp al. 'Nou, vertel maar', zeg ik. Femke: 'Ik ga mijn spreekbeurt doen over leukemie.'

Een klein zinnetje. Om precies te zijn zeven woorden. Maar de uitwerking is groot. Er vliegt van alles door mijn hoofd. Vragen, herinneringen, beelden, momenten. Hoe zou Femke het ziek zijn en het overlijden van haar vader hebben beleefd?

 Het is alweer 3 ½ jaar geleden. In welke groep zat ze ook alweer? Steeds weer merk ik dat er gaten in mijn herinneringen zitten omdat het er teveel waren om op te slaan. O ja, ze zat in groep 4. Ach, wat was ze nog maar klein. Hoe beleef je dan zoiets heftigs?

Femke kijkt mij met haar grote blauwe ogen aan omdat ze wacht op een reactie van mij. Uhm.....tjonge, even weer terug in het hier-en-nu en een reactie bedenken...... 'Nou Femke, daar kun je vast veel over vertellen. Heb je al ideeën over wat je wilt vertellen?' Een open vraag geeft haar ruimte om, open en enthousiast als ze is, te vertellen over alle ideeën die
in haar hoofd zitten en geeft mij de ruimte om te kijken wat ze van mij als moeder nodig heeft. Nou, ideeën heeft ze wel. Vertellen dat leukemie eigenlijk 'stommemie' moet heten volgens haar, want zo leuk is het niet! En waarom noemen ze het dan eigenlijk leukemie? Natuurlijk wil ze ook het boekje van chemo Casper mee en wil ze daar ook over vertellen en......
'Ik begin nu alvast met een Powerpoint, mam, dus ik ga naar boven' en weg is ze. Ik blijf achter op de bank met een hoofd vol, terug in mijn eigen achtbaan van gedachten, gevoelens en herinneringen. Fijn om even alleen te zijn. Ik gun mezelf even de tijd voor een 'stilte na de storm' alvorens ik mijn huishoudelijke taken weer op mij neem.

De weken erop werkt Femke op vrije momenten nog weer aan haar spreekbeurt en de datum waarop ze de spreekbeurt
mag houden, komt dichterbij. De Powerpoint is al af. Ik mocht hem al zien en het is prachtig geworden. Veel tekst heeft ze nog niet, maar volgens haar komt dat wel goed. Ze wil ook graag vertellen over mijn werk als psychosociaal therapeut voor mensen met kanker en ze wil mijn website 'Geraakt door kanker' laten zien. Ook wil ze vertellen over de stichting Als kanker je raakt, want dat is toch wel handig voor haar klasgenootjes. Stel je voor dat een klasgenootje later ook van iemand hoort dat die kanker heeft, dan weten ze dat allemaal al. We nemen de websites samen even door. En ook vraagt ze of ze een boek en een folder mee mag nemen van Als kanker je raakt. Dat kan ze dat mooi allemaal laten zien tijdens de spreekbeurt. Ik glimlach om haar enthousiasme.

Helemaal onder aan de tekst zie ik de regel staan: 'Voor mij dichtbij'. 'Fem....je hebt daar nog geen tekst staan. Wil je daar nog wat schrijven?' 'Ik weet het niet goed, mam, ik wil het uit mijn hoofd doen, gewoon wat er in mij opkomt. Of zou ik het dan vergeten?' 'Weet je', zeg ik, 'wat je ook kunt doen is een lijstje maken met steekwoorden en dan houd je die erbij als je het verhaal gaat doen. Dan lees je het niet voor, dus doe je het uit je hoofd, maar heb je wel hulpwoordjes.' Dat vindt ze een goed idee en ze begint alweer te typen: kaal, chemo, ambulance,......

En weer eens wordt mijn hart gevuld met gevoelens van trots, vertedering, verwondering en respect over haar. Het overstijgt de gevoelens van pijn en verdriet over het feit dat ze geen vader meer heeft.
En dan is de dag....zij naar school, ik naar mijn werk. Dikke knuffel bij het hek. Succes!!! Je doet het vast super!!!

Tanja Duursma.

Bron: www.alskankerjeraakt.nl