Column: Bevolkingsonderzoek.
03-06-2024 17:23
De laatste keer was het een borstonderzoek. Inwoonsters van Warffum moeten daarvoor naar de ‘borstenbus’, die staat opgesteld op het terrein van Op Roakeldais. Een metalen trapje leidt naar een smalle ruimte waarin drie stoelen staan opgesteld tegenover een balie. Daarachter zit een mevrouw die controleert of je niet met de uitnodiging van een ander bent gekomen.
Op haar aanwijzing ga je in een kleedhokje. ‘Van boven uitkleden en wachten tot u wordt opgehaald’, is de instructie. Als je bent uitgekleed volgt een merkwaardig moment. Je staat in je blote borsten lijdzaam te wachten tussen de kunststof wandjes tot je aan de beurt bent.
Als de deur aan de andere kant open gaat is dat een soort opluchting. De vrouwen (ik heb in deze omgeving nog nooit een man gezien) die het onderzoek uitvoeren, begroeten je vriendelijk, stellen je op je gemak en kijken niet naar je borsten - nog niet. Ze controleren je identiteit nog eens en vragen je plaats te nemen voor de borstenpletmachine.
Voor een röntgenfoto moet een borst namelijk veranderen in een pannenkoek. Dat gebeurt met twee glazen platen die via een aandraaimechanisme naar elkaar toe worden geperst. Je borst zit daar dus tussen. Even niet ademhalen, de foto wordt gemaakt en de borst wordt weer bevrijd. Dit gebeurt vier keer: elke borst wordt in twee richtingen gefotografeerd.
Dit pletten van borsten is in alle gevallen onprettig en vaak ronduit pijnlijk. Zo pijnlijk dat sommige vrouwen niet naar dit onderzoek durven. Een collega die ik vraag naar haar ervaringen, begint te foeteren. ‘Waarom moeten vrouwen pijn lijden?’, zegt ze. 'Als mannen periodiek zo’n onderzoek moesten hebben aan hun ballen, zouden ze die echt niet laten pletten.’
Voor een borstonderzoek zijn al pijnloze alternatieven beschikbaar, bijvoorbeeld een borst-CT-scan. Maar deze techniek wordt nog niet breed ingezet. Er schijnt eerst meer onderzoek gedaan te moeten worden naar de effectiviteit ervan. Mijn collega vindt dat ze een beetje moeten opschieten: ‘Absurd dat het zo lang duurt.’
Voorlopig onderwerpen we ons dus nog maar aan de borstenpletter. Gelukkig hoef ik pas weer in 2027, bij leven en welzijn.
Auteur: Alice Buitenga - rtvnoord.nl/meningen
Alice Buitenga wisselt haar column af met Eva Hulscher
Foto: RTV Noord.
Een brief met de uitnodiging voor een bevolkingsonderzoek naar kanker laat ik altijd een poosje ongeopend. Ik ben natuurlijk blij met de controle, maar tegen het onderzoek zie ik op, of het nou om borsten, darmen of baarmoederhalzen gaat.
De laatste keer was het een borstonderzoek. Inwoonsters van Warffum moeten daarvoor naar de ‘borstenbus’, die staat opgesteld op het terrein van Op Roakeldais. Een metalen trapje leidt naar een smalle ruimte waarin drie stoelen staan opgesteld tegenover een balie. Daarachter zit een mevrouw die controleert of je niet met de uitnodiging van een ander bent gekomen.
Op haar aanwijzing ga je in een kleedhokje. ‘Van boven uitkleden en wachten tot u wordt opgehaald’, is de instructie. Als je bent uitgekleed volgt een merkwaardig moment. Je staat in je blote borsten lijdzaam te wachten tussen de kunststof wandjes tot je aan de beurt bent.
Als de deur aan de andere kant open gaat is dat een soort opluchting. De vrouwen (ik heb in deze omgeving nog nooit een man gezien) die het onderzoek uitvoeren, begroeten je vriendelijk, stellen je op je gemak en kijken niet naar je borsten - nog niet. Ze controleren je identiteit nog eens en vragen je plaats te nemen voor de borstenpletmachine.
Voor een röntgenfoto moet een borst namelijk veranderen in een pannenkoek. Dat gebeurt met twee glazen platen die via een aandraaimechanisme naar elkaar toe worden geperst. Je borst zit daar dus tussen. Even niet ademhalen, de foto wordt gemaakt en de borst wordt weer bevrijd. Dit gebeurt vier keer: elke borst wordt in twee richtingen gefotografeerd.
Dit pletten van borsten is in alle gevallen onprettig en vaak ronduit pijnlijk. Zo pijnlijk dat sommige vrouwen niet naar dit onderzoek durven. Een collega die ik vraag naar haar ervaringen, begint te foeteren. ‘Waarom moeten vrouwen pijn lijden?’, zegt ze. 'Als mannen periodiek zo’n onderzoek moesten hebben aan hun ballen, zouden ze die echt niet laten pletten.’
Voor een borstonderzoek zijn al pijnloze alternatieven beschikbaar, bijvoorbeeld een borst-CT-scan. Maar deze techniek wordt nog niet breed ingezet. Er schijnt eerst meer onderzoek gedaan te moeten worden naar de effectiviteit ervan. Mijn collega vindt dat ze een beetje moeten opschieten: ‘Absurd dat het zo lang duurt.’
Voorlopig onderwerpen we ons dus nog maar aan de borstenpletter. Gelukkig hoef ik pas weer in 2027, bij leven en welzijn.
Over de auteur: Alice Buitenga werkt sinds 1989 bij RTV Noord. Ze vervulde diverse functies - van redacteur tot audiotechnicus - en beheert op dit moment het RTV Noord-archief.
Bron: www.rtvnoord.nl