Christel ging in 2018 met een aantal vage klachten naar de huisarts. Ze was moe, hangerig, chagrijnig en had veel last van haar menstruatie én darmen. De huisarts voelde iets in haar buik en vertrouwde het niet. Ze werd voor de zekerheid doorverwezen naar de gynaecoloog.

Foto: Christel.

Laaggradige eierstokkanker:

De gynaecoloog maakte een echo en ontdekte een cyste van 10 cm in de buik van Christel. Dit beeld paste bij endometriose waar ze last van had, maar voor alle zekerheid werd er een biopt genomen en een scan gemaakt. Uit het biopt bleek dat Christel laaggradige eierstokkanker had. ‘Ik was op vakantie naar Legoland in Denemarken met mijn gezin en ik zou op 2 mei de uitslag krijgen. De gynaecoloog zou ergens in de ochtend bellen, maar ik hoorde maar niks. Om 18.45 ging de telefoon en vroeg de gynaecoloog waar en of ik alleen was. Ik ben toen naar de slaapkamer in ons vakantiehuis gelopen en hoorde dat ik kanker had. Het nieuws kwam op dat moment niet binnen.’

Christel had geen idee in wat voor rollercoaster ze terecht zou komen en besloot, voor zover dat ging, nog even van de vakantie te genieten. ‘Toen we weer terug in Nederland waren had ik direct een afspraak in het ziekenhuis. Ik was doorverwezen naar het AMC en daar hebben we het behandeltraject besproken. De eierstokkanker zat al op meerdere plekken, dus ik zou eerst chemo krijgen, daarna geopereerd worden en dan weer chemotherapie krijgen. Alleen de operatie zou plaatsvinden in het AMC, de rest van de behandelingen kon ik in het ziekenhuis in Zaandam, bij mij in de buurt, ondergaan.’

Chemo Kasper:

‘We kregen ook direct een afspraak met de maatschappelijk werkster, omdat we om advies hadden gevraagd voor onze zoon, want ik wist niet hoe ik hem moest vertellen dat ik kanker had. We hebben in de familie meerdere mensen aan kanker verloren en ik wilde niet dat hij zou denken dat hij z’n moeder zou verliezen.’ De maatschappelijk werkster adviseerde Christel om open en eerlijk te zijn. Zij gaf aan dat kinderen vaak dingen opvangen, al is het maar als je aan de telefoon met iemand zit. En dat hij het dan in zijn eigen hoofd groter zou kunnen maken dan daadwerkelijk het geval was. ‘Het boekje ‘Chemo Kasper’ heeft hem erg geholpen om te begrijpen wat kanker is en wat chemo doet. Hij wilde het iedereen avond samen lezen, dat was zijn verwerkingsproces denk ik.’

Na de eerste behandeling werd Christel direct kaal. ‘Ik was hiervoor gewaarschuwd door de oncoloog, maar vond het alsnog erg heftig. Ik wilde niet dat iedereen kon zien dat ik ziek was. Daarom heb ik geïnvesteerd in een mooie pruik, al realiseerde ik me tegelijkertijd ook dat ik niet meer om mijn ziekte heen kon.’

Strijdlust:

Eind 2018 was het behandeltraject klaar. De scans lieten niets meer zien en Christel werd gefeliciteerd door de oncoloog. ‘Zo’n goed resultaat had hij nog niet eerder meegemaakt. Wel wist ik dat er een kans was dat het terug zou komen. Dat blijft aan de ene kant in je hoofd spelen, maar aan de andere kant voelde ik me strijdlustig en krachtig, want ik had het maar mooi geflikt. Wie kon mij nog wat maken?’

Christel richtte zich op haar herstel en in 2019 en 2020 waren alle controles goed. Al gingen in 2020 haar tumormarkers wel omhoog. ‘Ze waren niet heel hoog, maar toch verdubbeld. Door corona ging veel telefonisch, maar in maart 2021 heb ik aangedrongen op een fysieke afspraak. Door de debulking was mijn onderbuik gaan hangen en ik wilde van de oncoloog weten of een buikwandcorrectie een optie was.’

Besodemieterd door lijf:

De oncoloog maakte zich niet ongerust, maar stemde in met een CT-scan om Christel gerust te stellen. ‘Op 6 april 2021 had ik een afspraak om de uitslag daarvan te bespreken. Ik was alleen, want er was geen reden om te denken dat het een lastig gesprek zou worden. Toen ik hoorde dat de eierstokkanker terug was, schrok ik dan ook enorm. Wederom kon ik het niet beseffen. Ik voelde me goed, hoe kon mijn lijf me zo besodemieteren?’

Tumoren op buikspieren:

Voor de tweede keer zou Christel een reeks chemo’s, van een iets andere samenstelling, en een grote operatie krijgen. De tumoren zaten op haar buikspieren en daarom werd de buikwandchirurg erbij gehaald. In augustus 2021 zijn haar middelste buikspieren verwijderd en is er een buikwandreconstructie verricht. ‘Deze operatie vond ik echt zoveel heftiger dan de vorige. Dat heb ik enorm onderschat. Gelukkig ben ik eigenwijs en stond ik de volgende dag al kort naast mijn bed, want ik vond bewegen belangrijk voor mijn herstel. Maar het was voor mij echt een opgave om alles uit handen te geven. De eerste paar dagen kon ik mijn eigen billen niet afvegen en ik heb drie maanden lang een korset om gehad.’

Dankbaar voor een toekomst:

Het herstel ging stapje voor stapje. ‘Ik ben heel blij met wat ik nu weer kan, maar ik heb ook écht wel ingeleverd. Bukken of tillen is lastig en dit zal altijd zo blijven. Wel kan ik weer fietsen en dat had ik niet verwacht. Alles staat verder wel weer redelijk op de rit en mentaal gaat het goed met me. Ik ben wel mijn baan kwijtgeraakt, dat voelt als een dubbele straf, maar IK ben er nog!’

Christel richt zich op de toekomst, ook nu ze weet dat de kans groot is dat de kanker nog een keer terugkomt. ‘Het belangrijkste wat ik heb geleerd is om hulp te vragen en te accepteren. Daarnaast heb ik een positieve mindset, probeer ik veel te bewegen, ga naar de oedeemtherapeut en twee keer per week naar de fysiotherapeut. Ik ben de zorgverleners erg dankbaar dat ik een toekomst heb, verder zie ik wel wat het me brengt.’

Christel vertelde haar verhaal in april 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Lees hier meer verhalen over eierstokkanker.