Charlotte (28): ‘Ik moet dit rocken’: Charlottes reis van droom naar onverwachte uitdaging!
Charlotte en haar vriend houden van reizen en besluiten in 2022 om niet te wachten tot hun pensioen om een wereldreis te maken. Charlotte: ’Je hoort zo vaak dat mensen, doordat ze bijvoorbeeld ziek worden, niet meer van hun pensioen kunnen genieten.’ Daarnaast wilden ze allebei reizen, voordat ze zouden beginnen met kinderen. Ze zeggen beiden hun baan op en verkopen hun huis, en reizen een jaar rond. Terug thuis voor de bruiloft van Charlottes broer, krijgt ze hevige bloedingen. Zonder duidelijke diagnose wordt Charlotte weer naar huis gestuurd.
Kaap de Goede Hoop:
De wereldreis wordt hervat, maar het bloeden blijft aanhouden. Wanneer Charlotte voor een begrafenis terugkeert naar Nederland, wordt er uiteindelijk toch een uitstrijkje gemaakt. Ze ontvangt telefonisch de uitslag dat alles goed is. Haar gevoel zegt dat er iets niet klopt, toch besluit het stel om na de begrafenis naar Zuid-Afrika te vertrekken en de reis voort te zetten. Ze reizen enigszins onbezorgd, totdat Charlotte bericht krijgt van de afdeling gynaecologie dat ze de uitslag van het uitstrijkje willen bespreken. Het blijkt dat toch niet alles goed is: ze heeft PAP3b. Met dubbele gevoelens, maar in overleg met het ziekenhuis, maken ze hun reis af tot het ziekenhuisbezoek een week later. In Kaap de Goede Hoop spreekt Charlotte hardop uit dat ze denkt dat ze kanker heeft, wat blijkt te kloppen. Ze heeft baarmoederhalskanker met een vuistgrote tumor en uitzaaiingen in vier lymfeklieren. ‘Het kankercircus ging van start,’ zegt Charlotte. Haar leven verandert snel van dat van een jonge vrouw vol plannen naar dat van een ernstig zieke vrouw.
Ik moet dit rocken:
‘Toen ik in het begin de diagnose hoorde, dacht ik: dit kan ik niet aan, dit gaat me niet lukken.’ Met haar diagnose is er eigenlijk geen keuze, dan zou het een kwestie van maanden zijn. ‘Ik werd vooral heel bang, toen ik de angst in de ogen van mijn ouders en mijn vriend zag, toen de arts mij vertelde dat het een kwestie van maanden zou zijn wanneer ik geen behandeling zou accepteren’. Ze vertelt dat ze hierdoor strijdlustig werd en dacht: ‘Ik moet dit rocken.’ Door de behandelingen op te delen in kleinere stukjes wordt het traject behapbaar voor Charlotte. ‘Elke dag die voorbij is, is er weer één. Stapsgewijs kom je bij je einddoel.’
Afstreepkalender:
Er breekt een zware periode aan voor Charlotte met chemo’s, uitwendige bestraling en brachytherapie (inwendige bestraling). Haar moeder heeft een afstreepkalender gemaakt voor alle behandelingen. Deze kalender zorgt ervoor dat Charlotte hoop houdt. Ze vertelt dat ze van tevoren veel horrorverhalen had gehoord over brachytherapie. Om hiermee om te gaan, wil Charlotte graag precies weten wat haar te wachten staat. Ze is op zoek naar praktische antwoorden, zoals: Hoe voelt het om al die buisjes in je lichaam te hebben? Zorgen die buisjes er ook voor dat je niet naar het toilet hoeft? Ze hoopte op meer duidelijkheid, maar de brachyspecialisten kunnen haar niet de gewenste antwoorden geven.
Olijf:
Haar buddy van Olijf kan deze praktische vragen wel beantwoorden. Charlotte put hoop uit dit contact: ‘Als zij de behandeling kan doorstaan, dan moet ik het ook kunnen. Ik zocht bij Olijf ook naar verhalen van vrouwen die al weten wat het is om deze behandelingen te ondergaan, en vrouwen die weten wat een onvervulde kinderwens met je doet. Vrouwen die als krachtvoorbeeld kunnen fungeren, waardoor je voor jezelf weer hoop creëert. Ze vertelt dat het lotgenotencontact er ook voor zorgde dat ze zich minder eenzaam voelde. ‘Door mijn ziekte vervreemde ik van mijn netwerk. Mensen weten niet meer hoe ze met je om moeten gaan, terwijl jij nog gewoon dezelfde persoon bent’.
Grijze wolk:
Charlotte beschrijft de eerste periode na de behandelingen als een periode waarin ze voornamelijk leefde op adrenaline. Ze was heel optimistisch, tot een half jaar geleden, toen het besef indaalde dat er toch veel was gebeurd. ‘De donkere, grijze wolk bleef boven me hangen en ik had depressieve gevoelens. Het was een groot contrast met daarvoor. Het leek zo goed te gaan.’ De artsen denken dat het komt door een hormoontekort, vanwege het feit dat Charlotte door de behandelingen in de vervroegde overgang zit. Met een hormoonzalf merkte ze direct dat de grijze wolk verminderde en dat ze weer een beetje kan genieten van het leven. Beetje bij beetje pakt ze de controle terug over haar leven.
In liefde loslaten:
Toen bleek dat een vruchtbaarheid-besparende behandeling niet meer mogelijk was, kregen Charlotte en haar vriend, voordat de bestraling en chemo begon, één kans op IVF. De oogst blijkt beperkt. Voor hen is een draagmoeder de enige mogelijkheid voor het krijgen van een, biologische gezien, eigen kindje. Charlotte zegt hierover: ’Het is een lang, duur, belastend en onzeker traject. We vroegen ons af: waar stort je jezelf in?’ Nu een jaar na dato hebben Charlotte en haar vriend besloten dat ze, na alles wat ze hebben meegemaakt, de emotie en de stress die dit met zich meebrengt, op dit moment niet aankunnen.
Een onvervulde kinderwens gaat natuurlijk gepaard met de nodige emotie. Charlotte haar vriend had ook een grote kinderwens. Charlotte spreekt na haar behandeltraject de bereidheid uit om haar vriend in liefde los te laten. Ze gunt het hem om een andere vrouw te ontmoeten om daarmee kinderen te krijgen. Zijn antwoord was: ’Als ik kinderen wil, dan is het met jou en anders niet.’ Charlotte: ’Het is een intens verdriet, dat tijd kost. Maar er is meer dan dit. Wij gaan het geluk halen uit andere dingen. Als we maar gezond zijn en elkaar hebben, dan komen we er wel.’
Intimiteit:
Na de brachy behandelingen krijgt Charlotte pelottes (een glad langwerpig hulpmiddel dat ingebracht moet worden in de vagina) mee naar huis, om te voorkomen dat haar vagina gaat verkleven. ‘Je bent doodop en wilt vooral slapen en dan moet je nog de pelottes inbrengen. Hierdoor was ik nog steeds continue met de kanker bezig. Gelukkig is het bij mij nooit gaan verkleven.’ Haar vaginawand is wel dunner, waardoor er bij penetratie eerder bloedingen optreden. ‘Bloedingen associeer ik met de beginfase van mijn ziekte, dat vind ik lastig,’ vertelt ze.
Doordat Charlotte haar lichaam met moeite vaginaal vocht aanmaakt, is bij het vrijen glijmiddel nodig. Daarnaast is Charlottes vriend bang om haar pijn te doen. Allemaal zaken die het spontane van een vrijpartij wegnemen. ‘Voor de kanker was ik een vrouw die erg van seks hield, nu ben ik een soort van dieselauto. Ik heb tijd nodig om opgewonden te raken en te kunnen genieten van seks. Ik probeer het vrijen wel bewust te plannen en we praten er ook over. Hierdoor lukt het wel, maar het hele onbezonnen vrijen, dat zit er voor nu niet in. Ik heb wel de hoop dat dit naarmate de tijd verstrijkt weer terugkomt’.
Toekomst:
De behandelingen van Charlotte hebben effect gehad, na de tweede inwendige bestraling is haar tumor verdwenen. De komende jaren blijven spannend, door de uitzaaiingen in haar lymfeklieren is de kans op terugkeer groot. De kanker heeft bij Charlotte voor een reset gezorgd. ‘Ik ben zo dicht bij de dood geweest, ik ga het leven aanpakken zoals ik het wil. Ik probeer vooral te genieten van leuke dingen. Ik wil er iets positiefs van maken. Ik wil overal en nergens wonen. Mijn droom is om mooie verre reizen te maken en een online bedrijf te starten, waarbij ik mijn opleiding en ervaring kan bundelen, zodat ik vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten kan ondersteunen en hoop kan geven.’
Advies:
Bij Charlotte is in het ziekenhuis het een en ander fout gegaan. Ze wil andere vrouwen meegeven om vooral voet bij stuk te houden. ‘Luister naar je lichaam en vertrouw daarop, ook al trekken artsen hun eigen plan!’
Charlotte vertelde haar verhaal in juli 2024. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.