Blog van Manon: ( Manon kreeg twee keer borstkanker in drie jaar tijd )

Voor de tweede keer borstkanker krijgen in drie jaar tijd. Dat overkwam de 28-jarige Manon Voort-Hallink. "Het moeilijkste vond ik het gevoel dat de wereld voor iedereen doordraait, maar voor jou even stilstaat. Iedereen werkt, gaat op reis, krijgt kinderen, terwijl onze toekomstplannen in duigen vallen."

Vier jaar geleden overleed de moeder van Manon aan borstkanker. Omdat Manon wilde weten of ze gendrager was, wilde ze zich laten testen. Manon: "Na mijn vijfentwintigste verjaardag zou het gaan gebeuren. De afspraak voor de testen stond al, toen ik een maand ervoor een knobbel voelde in mijn rechterborst."

Hoe vertel ik het de familie?

Manon bleek, net als haar moeder en oma, drager te zijn van het borstkankergen BRCA-1. Een vreselijke diagnose, zo vlak na het overlijden van haar moeder. "Het eerste wat ik dacht was: "Hoe ga ik dit de familie vertellen?" Het ergst vond ik het voor mijn vader, die net zijn vrouw verloren had en nu moest horen dat zijn dochter aan de beurt was. Het was zo onwerkelijk, het voelde alsof ze het verkeerde dossier bij de verkeerde patiënt hadden gepakt. En hoewel ik mijn moeder enorm miste, was ik aan de andere kant ook heel blij dat ze dit niet meer mee hoefde te maken. Ik heb het gen van haar en denk dat ze zich enorm schuldig zou hebben gevoeld."

"Het ergst vond ik het voor mijn vader, die net zijn vrouw verloren had en nu moest horen dat zijn dochter aan de beurt was."

Geen vakantie, wel een huwelijksaanzoek:

De geplande vakantie naar Bonaire werd vervangen door een borstoperatie en een half jaar chemokuren. Voor de nodige afleiding kwam er uitbreiding in het gezinnetje: Binkie, een Franse bulldog. En tijdens de jaarwisseling kwam er nog een opkikker: Ronald vroeg Manon ten huwelijk. Manon: "Dat had hij op Bonaire willen doen, maar dat werd een half jaar later. Tijdens de jaarwisseling van 2012 op 2013 zaten we lekker met z'n tweetjes thuis. Hij had zich helemaal opgedoft. Ik niet, want ik was ziek van de chemo. Ik vertelde hem dat hij me geen gelukkig nieuwjaar mocht wensen, omdat het zo'n rotperiode was. In plaats daarvan vroeg hij om klokslag twaalf uur of ik met hem wilde trouwen. Ik riep meteen: "Ja!" En meteen erachteraan: "Ik wil met je trouwen, maar dan wel mét haar". In mei 2014 was onze bruiloft, mét haar."

Tweede diagnose:

Toen kwam er nog een klap: er werd weer borstkanker geconstateerd. "Bij die tweede keer was ik niet eens meer verbaasd. Het was een bevestiging van wat ik al wist. En het aller moeilijkst was niet het kaal worden, het ziek zijn of dat mijn borst eraf moest. Het moeilijkst vond ik het gevoel dat de wereld voor iedereen doordraait, maar voor jou even stilstaat. Iedereen werkt, gaat op reis, krijgt kinderen, terwijl onze toekomstplannen in duigen vallen. En nu weer: ik had destijds met mijn volle verstand de keuze gemaakt om mijn linkerborst niet te verwijderen, vanwege onze kinderwens en met het oog op borstvoeding geven. Achteraf dacht ik: had ik het toch maar gedaan. De kans dat ik kinderen krijg, is gedaald. Ik heb inmiddels twee miskramen gehad. Een week na mijn tweede diagnose borstkanker ontdekte ik dat ik zwanger was en een paar weken later ging het weer mis... Dit voelde als onze laatste kans en doet heel veel pijn."

Geen energie meer:

"Toen ik hoorde dat ik borstkanker had, wist ik gelijk dat het de rest van mijn leven een rol zou spelen. Het zet je leven op z'n kop. Vroeger kon ik alles tegelijk, nu heb ik al moeite om me te concentreren op één ding. Qua chemotherapie zit ik nu in de afrondende fase en voor werken heb ik geen energie meer. Na de tweede diagnose hebben we er nog een pup bij genomen. Die twee hondjes bieden me veel steun, want ik ben momenteel aan huis gekluisterd. Terwijl het leven van anderen gewoon doorgaat, ben ik op goede dagen blij dat ik met de honden kan wandelen."

"In mijn gezondheid ben ik dan wel niet zo gelukkig, ik heb wel heel veel geluk in de liefde."

Harde grappen:

"Als ik heel eerlijk ben, zie ik nog even geen toekomst. Ik durf daar nog niet zo goed over na te denken. Alles wat ik voor ogen had, is in duigen gevallen. Wat ik heel irritant vind, is dat mensen zeggen dat 'je moet blijven vechten': alsof kanker een eerlijke vijand is die je kunt verslaan. Het enige wat je kunt doen is open zijn naar anderen en niet bij de pakken neer gaan zitten. Soms maken we er heel harde grappen over, mijn man en ik, dat moet dan even. Er zijn ook kleine mooie dingetjes. Door alle ellende die je meemaakt, ga je sommige dingen meer waarderen. In mijn gezondheid ben ik dan wel niet zo gelukkig, ik heb wel heel veel geluk in de liefde."

Ronald Voort, de man van Manon, is sinds de eerste diagnose borstkanker niet blijven stilzitten. Hij was de rots in de branding voor Manon, maar kwam ook fysiek in actie: in de borstkankermaand liep hij hardloopwedstrijden om aandacht te vragen voor het werk van Pink Ribbon. Zijn grootste uitdaging volgt in april: een marathon.

Ronald: "In 2012 werden we geconfronteerd met borstkanker, daarna is er nog geen dag voorbijgegaan zonder aan borstkanker te denken", schrijft Ronald in zijn blog. "We zijn er altijd mee bezig. Is het niet de behandeling, dan zijn het wel de gevolgen van de chemotherapie die je er elke keer aan herinneren. Om nog maar te zwijgen over het litteken van de operatie."

Marathon van Enschede:

Vorig jaar was het thema tijdens de borstkankermaand 'Jonge vrouwen en borstkanker'. Ronald: "Dat sprak ons natuurlijk enorm aan. Daarom heb ik vijf hardloopwedstrijden gelopen met een Pink Ribbon-shirt en ik probeer uiteindelijk zoveel mogelijk geld op te halen door in april 2016 de hele marathon van Enschede te lopen."

Je kunt Ronald nog steeds sponsoren.

Kijk op www.acties.pinkribbon.nl  Daar vind je ook zijn blog.

Volgen op Facebook kan ook: www.facebook.com/MarathonvoorPink

Bron: www.blog.pinkribbon.nl