Tijdens onze vrijwilligersdag op zaterdag 25 juni jl, las vrijwilliger Lenneke een prachtige blog voor. Haar afsluitende woorden kwamen uit het lied 'Memories' van Maroon 5, dat we daarna samen hebben geluisterd. Ze raakte hiermee veel vrijwilligers. Hieronder lees je haar mooie woorden over Olijf en haar Olijfjes.

'Waarom heten jullie eigenlijk ‘Olijf’? De eerste keer dat ik die vraag kreeg tijdens een Olijf presentatie moest ik even denken. Wat was het ook al weer: iets met vruchtbaarheid en een orgaantje in je hersens, geloof ik. En: O……lijf! Die wist ik nog wel O, dat lijf wat zo veel meegemaakt heeft. Wie heeft die naam bedacht?

Hoogstwaarschijnlijk die twee vrouwen met gynaecologische kanker die ruim 35 jaar geleden naast elkaar in het ziekenhuis lagen. Ze vonden dat er te weinig informatie was over gynaecologische kankers. Dat moest anders. Zo is Olijf ontstaan. Zij hebben de boom geplant. Waarom precies Olijf? Ik weet het niet. Ik vind het in ieder geval een naam die precies bij ons past.

Er zit best veel symboliek in olijfbomen en olijven. Een olijfboom is een robuuste stevige boom die heel oud kan worden. Ik las dat in Roquebrun in Frankrijk een olijfboom staat van 4000 jaar oud. Zo oud zijn we nog niet. Maar als organisatie zijn we inmiddels zeker stevig geworteld. De boom groeide. En er kwamen vruchten aan de boom. Olijven, de vrijwilligers. We kennen ook de werking van olijven in olijfolie. Een verzorgende, helende werking.

Zo’n mooie metafoor is de olijf voor ons als vrijwilliger. We hebben soms geen idee hoe belangrijk je voor die ander bent. In het lotgenotencontact, als buddy. De woorden die je schrijft, hoe je iemand op de foto zet. Of je meeleest, bestuurt, visie bepaalt. Jouw bijdrage als vrijwilliger bij Olijf doet ertoe. Wij zijn Olijf. We maken deel uit van de grote olijfboom.

Eind 2019 schreef ik een blog met als titel ‘Toen er aan de olijfboom werd geschud ’. Deze blog was een ode aan onze superolijf Kristel Hoogwout die in december van dat jaar was overleden. Kristel was inspirerend en bevlogen en lange tijd de spil van Olijf. Ze heeft er voor gezorgd dat de boom weer tot leven kwam en dat Olijf is uitgegroeid tot een grote en serieuze partij. Kristel was het gezicht van Olijf. Kris wás Olijf. Toen ze overleed liet ze ons een soort van verweesd achter.

Maar op haar inspirerende nagedachtenis zijn we verder gegaan. Nieuwe vrouwen kwamen erbij. Sommigen hebben Kristel helemaal niet gekend. En zijn het weer andere vrouwen geweest die op hun beurt weer nieuwe vrijwilligers hebben geïnspireerd.

Al heel wat jaartjes ben ik vrijwilliger bij Olijf. Ik herinner mij mijn eerste kennismaking met Kristel. Van de oncologieverpleegkundige in het ziekenhuis had ik het kleine olijfkaartje gekregen. Ik wilde er op dat moment niets van weten en heb het diep in mijn tas gestopt. Toen ik het later terugvond nam ik eens een kijkje op de website en ik was onder de indruk. Ik meldde me aan als vrijwilliger en toog naar Rotterdam voor een kennismakingsgesprek. We hadden afgesproken bij Starbucks op het centraal station. Ik was er als eerste. Er kwam een vrouw binnen met een zwart mutsje met daaronder, toen ze dat afdeed, superkorte haartjes. Vrolijk rood gestifte lippen en een blos van het fietsen op haar wangen. Ze was mooi. Ze was jong. Ze was lief. Kris maakte indruk op mij. Ze had ook eierstokkanker. Maar haar levenslust, en het enthousiasme waarmee ze over Olijf vertelde was zo krachtig, dat ik dacht: "bij die club wil ik ook horen".

Ik ben er trots op bij Olijf te horen. Wij allemaal hier horen bij de club. We maken deel uit van al die olijfjes aan de boom. Aan die boom komen vruchten bij en er vallen vruchten af. Zo gaat dat ook met vrijwilligers; er komen nieuwe bij en er vallen vrijwilligers af. Sommigen gaan omdat ze de kanker achter zich willen laten en het tijd is voor een nieuwe stap. Maar helaas gebeurt het natuurlijk ook dat we olijfjes verliezen aan de gevolgen van de kanker.

Ook vandaag staan we stil bij de vrijwilligers die we verloren zijn de afgelopen twee jaar. We noemen hun naam en we denken aan ze:

Kristel Hoogwout, Karin Dijkstra, Petra Hamilton, Yvonne van den Berge, Marleen Soeters, José Bastiaanse.

We zouden willen dat ze er nog waren. Dat ze hier waren. Allemaal hebben ze hun steentje bij mogen dragen voor Olijf. En wij mogen daar weer verder mee gaan. We denken aan wat ze betekend hebben en in de herinnering brengen ze even terug. Memories bring back memories bring back you.

Voor de video van deze blog klik hier