‘Ik zeg het niet op mijn werk dat ik nog steeds last heb van lange termijn gevolgen of dat ik ‘s avonds om acht uur naar bed ga.’ Voor me staat een jong ogende vrouw van 55 jaar. Blond, make-up, goed verzorgd en hoog opgeleid. Negen jaar eerder kreeg ze kanker.

Na die diagnose volgde chemo, een borstamputatie en twee keer een reconstructie-operatie. Twee jaar nam dat traject in beslag. Ze had een goede werkgever die met haar meedacht en met haar meebewoog. Ze wilde ook werken, want haar werkgever hield al zoveel rekening met haar. Ze bouwde binnen die twee jaar van behandelen haar werk weer op naar drie dagen werken per week. Meer lukte en meer hoefde ook niet. Want ondertussen was er ook nog de anti-hormoonbehandeling die haar zwaar viel.

Vijf jaar was het eerste advies. Maar daarna wilde haar arts die anti-hormoonkuur eigenlijk nog een keer verlengen. Dat was het moment waarop ze voor zichzelf koos en zei ‘ik wil stoppen, ik wil weer zonder alle bijwerkingen verder, ik wil een ‘normaal’ leven.’

En bij dat normale leven hoort voor haar ‘gewoon’ doen. Erbij horen. Niet zeggen waar je eigenlijk allemaal nog steeds last van hebt.

Totdat ik haar tegenkom. Tussen neus en lippen door zeg ik dat ik niet alle eten lust omdat ik kanker heb gehad. Ons gesprek werd een feest van herkenning. Ze vertelde: ‘ik kan nog steeds niet op woorden komen en dat is nog erger wanneer ik moe ben. Ik heb nog steeds last van prikkels vooral als de akoestiek in een ruimte slecht is. Na een dagje werken lig ik om acht uur ‘s avonds plat omdat mijn lijf en mijn hoofd moeten rusten. Ik ben altijd aan het doseren en balanceren. De lust is uit mijn lijf verdwenen. Ik vind het ook wel goed dat mijn collega’s denken dat het goed met me gaat en dat de hele ziekteperiode achter me ligt. Het is immers al negen jaar geleden dat ik de diagnose kreeg.’

Een paar dagen later sudderen haar woorden nog na in mijn hoofd. Wanneer je kanker hebt gehad loop je uit de pas. De lange termijn gevolgen zijn onzichtbaar. Ik denk dat iedereen op een of andere manier last heeft van lange termijn gevolgen. Dat blijven benoemen maakt de gevolgen van kanker pas zichtbaar. Hoe jonger je de diagnose krijgt, hoe meer het opvalt dat je uit de pas loopt. Is dat erg? Is dat iets van ‘ons’? Of ligt dat aan de manier waarop onze maatschappij is ingericht?

M. schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.

Bron: www.intermezzo-zwolle.nl