Blog Naomi: Kanker kent geen vakantie,

Afgelopen week kreeg ik nogal wat berichten van mensen die het maar stilletjes vonden op mijn social media en mijn blog. Ze vroegen zich af of alles wel goed ging. Voor mij was dit het laatste duwtje in mijn rug om weer te schrijven. Niet alleen voor jullie maar ook voor mezelf, zodat ik meer grip krijg op de nieuwe situatie. Ik had gehoopt op een heerlijk rustige vakantie, maar kanker doet niet aan vakantie...

Eigenlijk liep het allemaal wel lekker. Ik was druk met werken, de laatste scan was goed en ik voelde me super. Helaas kwam zes weken na mijn laatste scan plots een onverwachte uitslag. Mijn lever-waardes zagen er niet goed uit en mijn tumormarker was voor de tweede keer gestegen. Genoeg reden om snel de donut weer in te schuiven om te kijken wat er aan de hand was.

Stikzenuwachtig:

Het tikkende tijdbommetje in mij was mogelijk aan het groeien, of mijn lever vond het gif dat ik de afgelopen paar jaar mijn beste maatje noemde te veel van het goede. Dit speelde zich af in de laatste schoolweek. De dagen kropen voorbij en hoe dichter we bij de uitslag kwamen, hoe benauwder ik het kreeg. Voor het eerst in lange tijd was ik stikzenuwachtig en rolden er zelfs tranen over mijn wangen. Ik wilde en wil nog steeds niet opgeven, maar het werd me toch allemaal wat veel.

In de wachtkamer tikte de tijd traag voorbij en tot overmaat van ramp keek ik buiten naar een enorm blauw bord waarop met grote witte letters 'mortuarium' stond. Niet het fijnste uitzicht als je op je uitslag zit te wachten. Toen ik uiteindelijk tegenover mijn oncoloog zat, bleek dat op de scan te zien was dat mijn lever het zwaar heeft. De kanker leek er hetzelfde bij te zitten, dus dat was een soort van goed nieuws. Ik voelde me rustig worden en zag het allemaal weer wat positiever in. Het beeld van mijn lever en de waardes in mijn bloed zijn vergelijkbaar met een alcoholist en ook die kunnen heel oud worden, dus waarom zou ik dat niet kunnen. Daarbij ben ik de dochter van een getrainde drinker, dus hopelijk heb ik ook een sterke lever (Ja pap, ik refereer naar jou, hihi).

Nieuwe kuur:

De oncoloog en ik bespraken nog wat scenario's en uiteindelijk ging ik met een nieuwe kuur naar huis. De pijntjes en mijn onrust verdwenen toen ik de deur uit liep en ik voelde me enorm sterk. Ik kon dit aan en begon met volle moed aan kuur weet-ik-hoeveel. De kuur verliep goed en ik voelde me super. Ik had vakantie, ging op pad en heb zelfs 28 km geskate op de laatste dag van mijn kuur. Ik zat weer op het goede pad, mijn lever zou ook dit varkentje wel even wassen.

Te kort door de bocht:

Maar helaas. Vorige week vrijdag bleek mijn bloed wéér verslechterd en ook mijn tumormarker was weer verhoogd. Ik klampte me vast aan de scan die ik drie weken ervoor had gehad en zag nog steeds geen beren op de weg. Tot mijn telefoon ging met de vervangend oncoloog aan de lijn. (Mijn eigen oncoloog genoot uitgerekend nu van een welverdiende vakantie) De vervangend oncoloog was vriendelijk, maar ook duidelijk. Hij vond de uitspraak 'dat het mijn lever was en niet de kanker' te kort door de bocht.

Ik heb zoveel mini-tumoren in mijn lever, dat het moeilijk te controleren is of die niet toch aan het groeien zijn. Dat wilde ik nou net even niet horen! Zonder nieuwe scan is het niet uit te sluiten, maar wanneer en hoe, wil ik graag met mijn eigen oncoloog bespreken. Dat er iets anders moest gebeuren qua medicijnen was duidelijk. Want als ik doorga zoals we nu al ruim 2.5 jaar doen, dan ga ik niet dood aan de kanker maar aan een lever die niet meer functioneert. En dat wil ik uiteraard ook niet. De chemo is (hopelijk tijdelijk) gestopt en de hormoontherapie is gestart. Het duurt lang voordat we kunnen zien of dit werkt en de komende tijd zullen mijn waardes hoogstwaarschijnlijk nog gaan stijgen. En oi, oi, oi, wat zie ik hier tegenop. Ik heb alleen geen andere keus. Want ondanks al mijn boosheid die ik niet kan uiten, vind ik het leven nog steeds te leuk om op te geven.

Dus met lood in mijn schoenen ben ik begonnen aan het bewandelen van een ander pad en hopelijk doe ik dit over een aantal weken huppelend. Misschien heb ik over een poosje beter nieuws!

Lees hier alle blogs van Naomi.

Bron: www.catharinaziekenhuis.nl/nieuws