Blog Anja - Als je arts het ook niet zo goed weet.
Je hebt je goed laten informeren over de behandeling voor borstkanker, je hebt gekeken en nagedacht wat bij jou past en nu moet de behandeling vanwege de coronacrisis worden uitgesteld. Je gaat opnieuw in overleg met je behandelend arts. Wat nu als je het gevoel hebt dat hij/zij het ook niet zo goed weet? Als vrijwilliger bij Borstkankervereniging Nederland houdt Anja zich bezig met de thema's Samen Beslissen en Eigen regie. Vandaag deelt ze haar gedachten met ons over de impact van corona op deze thema's.
"Als ik een gesprek heb met lotgenoten probeer ik vooral te luisteren. Ooit hoorde ik de zin 'als je goed luistert dan hoor je dingen die niet gezegd worden'. Misschien klinkt dit een beetje wonderlijk, maar in de gesprekken herken ik dit wel. Niet altijd komen begrippen als Samen Beslissen of Eigen regie direct aan de orde. Wel hoor je waar over getwijfeld wordt of waar men bang voor is. Ik hoor wat iemand graag doet, waar zij/hij blij van wordt of zeker wil blijven doen tijdens de borstkankerbehandeling. Uiteindelijk blijkt uit het gesprek wat iemand juist wel of niet wil. Mijn advies is dan om dit te delen met de behandelend arts of verpleegkundige. Om zo samen de best mogelijk behandeling te kiezen die bij diegene past.
Maar ineens zitten we in een coronacrisis. Kan ik zo'n gesprek nog wel voeren? Twijfel sloeg toe toen ik een nieuwsuitzending keek over een mevrouw met uitgezaaide borstkanker. Zij vertelde dat mogelijk haar behandeling, die ze al geruime tijd kreeg, niet door kon gaan. Ooit had zij hiervoor gekozen en nu leek er niets te kiezen. Of toch wel?
Het lotgenotencontact zoals dat plaats vindt in mijn regio is in verband met corona stopgezet. We kunnen elkaar niet meer ontmoeten op de koffieochtenden. Ik besloot twee vrouwen waarvan ik weet dat zij middenin het behandeltraject zitten te mailen. Best spannend. Ik vroeg hoe het met hen gaat en of hun behandelingen nog doorgaan. Nog diezelfde dag kreeg ik een reactie terug.
Eén van de dames is al lang bekend met de diagnose borstkanker en wordt nu behandeld voor uitgezaaide borstkanker. Ze mailde dat het ziekenhuis de zorg zoveel mogelijk laat doorgaan en voor haar is de keuze duidelijk: 'niets doen is voor mij geen optie'. Ze heeft gevraagd wat de kans is om in het ziekenhuis besmet te raken met corona. Ze vindt het prettig te horen dat veel medewerkers worden getest en voelt zich veilig om de behandeling te ondergaan. Al lezend kwam ik erachter dat deze mevrouw waar het kan zelf de regie neemt. Ze eindigt haar mail dat de telefonische consulten wel wennen zijn.
Ik nam ook contact op met een andere jonge vrouw. Zij heeft aan het begin van de uitbraak een operatie ondergaan in Brabant. Voor de start van de behandelingen kwam het onderwerp ter sprake. Hoe pak je na een intensief behandeltraject de draad weer op? Voel je je veilig als je minder vaak naar het ziekenhuis gaat? Als je minder controles hebt? Al snel kreeg ik een reactie: 'Ik doe het weer helemaal zelf! Vanwege de uitbraak van het coronavirus kan ik niet naar het ziekenhuis en verlopen de gesprekken via de telefoon. Dat is wel even wennen, maar ik heb nu tijd om me bezig te houden wat we met de tuin willen'.
Telefonisch contact blijkt niet alleen voor de patiënt lastig. Gister hoorde ik een arts zeggen: 'Ik snak ernaar om een patiënt in de ogen te kunnen kijken of mijn hand op een arm te kunnen leggen'. Zelf hoop ik dat telefonische consulten in de toekomst niet bij de nieuwe samenleving gaan horen, zoals meerdere malen is vermeld in de krant. Ik blijf nadenken wat ik in deze crisis kan betekenen. Mailen, appen, blijven vragen hoe het gaat, maar vooral de richtlijnen van het RIVM naleven. Hoe moeilijk ik dat soms ook vind. Zodat patiënt en arts elkaar weer in ogen kunnen kijken, twijfels uitgesproken kunnen worden in de spreekkamer, er geen angst meer is om in het ziekenhuis tijdens de behandeling besmet te raken en de behandelingen waar over gewikt en gewogen is door kunnen gaan."
