Auteur: Jaap Luikenaar - manopdemammapoli.nl/post

Over partners van kankerpatiënten lees of hoor je maar bar weinig. En dat terwijl kanker en ook de patiënt zelf vrijwel dagelijks in het nieuws is. Helemaal als het om een BN-er met kanker gaat. Kanker is een populair item voor praatprogramma of in krantenpagina’s, in blogs en vlogs op tv of in roddelrubrieken. Maar die partner…

‘De vergeten dierbare’, zo omschrijft de bekende (gepensioneerde) oncoloog Bob Pinedo de partner in het boek De Ontdekkingsreis van Bob Pinedo van schrijver Rene Steenhorst. ‘Dierbaren zijn voor de zieke soms belangrijker dan de meest gericht werkende medicatie,’ zegt de internationaal vermaarde oncoloog. Ze maken volgens hem ook in veel opzichten een vergelijkbaar emotioneel proces door. Want ze beleven hetzelfde soort verdriet als de patiënt en kennen ook de daarbij behorende spanningen. Pinedo: ‘Ze blijven op de achtergrond, maar ze zijn er wel. Altijd. Of dat nu om 4 uur ’s nachts is, ‘s morgens om half 8 of ’s avonds om 10 uur. En altijd op tijd.’ 

´Partners zijn soms belangrijker dan medicatie´

Partners - maar ook andere dierbare vrienden of familieleden die helpen -  zijn stipt op tijd als je ze als patiënt nodig hebt. Talloze malen stappen ze in de auto en reizen van huis naar ziekenhuis en weer terug. En niet zelden de volgende dag weer. Ze staan in de file of wachten op een vertraagde trein. Maar hoe komen ze aan hun rust, zo vraagt dokter Pinedo zich af. Hij wordt ook wel patiëntendokter genoemd, maar onderschat hem niet als een echte kankerwetenschapper. Bob Pinedo is menigmaal onderscheiden en het is mede aan hem te danken dat kanker door betere behandeltechnieken en medicamenten steeds meer een chronische in plaats van een dodelijke ziekte is geworden. Dat is natuurlijk een fantastische ontwikkeling, maar ‘chronisch’ heeft wel als keerzijde dat de ziekte niet te genezen is en een grillig en langdurig verloop kan hebben. Voor de partner impliceert dat jarenlange hulp en ondersteuning geven. Hoe lang? Dat weet niemand.

Ontspannen ze zich wel genoeg?

Over hem (haar) en andere mantelzorgers maakt Pinedo zich dan ook zorgen. Hoe ontspannen ze zich? Want ondertussen doen ze ook het huishouden erbij; haasten zich naar hun werk en regelen extra opvang voor de kinderen. Zorgen ze wel goed voor zichzelf om dit vol te kunnen houden? Week-in, week-uit, maar vaker nog maanden achtereen. De duur van het kankerbehandeling en de vaak lange herstelperiode daarna zijn - zoals hiervoor al  gezegd -  vaak niet te voorzien. ‘Er kan een probleem ontstaan wanneer verzorgenden zichzelf alleen maar in dienst stellen van de patiënt, zichzelf veronachtzamen, klachten krijgen en er soms volkomen aan onderdoor gaan. Dat gebeurt vaak geleidelijk en zonder dat de omgeving het in de gaten heeft.’

Handdruk en oogcontact:

Tot slot een aardig zijstapje uit het boek ´De Ontdekkingsreis´, waar Pinedo vertelt over het belang van een goede handdruk aan het begin en het eind van een consult. ‘Ja, bij een patiënt doet de handdruk er zeer toe´. En datzelfde geldt voor oogcontact. In een kranteninterview zegt hij: ’Als een dokter naar buiten kijkt terwijl hij tegen de patiënt praat, mist hij een heleboel. En de patiënt mist ook een heleboel.’

Zou Pinedo in zijn actieve doktersjaren ook de partner hebben aangekeken en hem/haar eveneens een hand hebben gegeven? Ik lees het nergens expliciet, maar als arts die zo veel om zijn patiënt en de mensen in zijn omgeving geeft, denk ik toch zeker van wel.

Bron: www.manopdemammapoli.nl