Auteur: Jaap Luikenaar - manopdemammapoli.nl/post

Een schrikreactie ging door mij heen toen ik eerder deze week op het Journaal hoorde dat Olivia Newton John was overleden. Ach, Sandy uit Grease. Welke man viel er in de jaren zeventig nou niet voor haar.

Blond krulhaar, brutaal zwart leren pakje en hoge rode hakken. Allemaal waren we een beetje stinkend jaloers op John Travolta.

Nu hoor ik je al zuchten, want deze Olivia-blog begint nou niet met - wat je noemt -  iets nieuws.

Maar wat me tussen alle nieuwsregels door wèl is opgevallen, is de aandacht voor en door partner John Easterling. Bewust of onbewust lijkt deze ‘echte’ John zich allerminst te schikken in zijn lot. Net als de zangeres zelf speelde hij als partner geen verstoppertje en spraken ze beiden heel open over haar én dus ook zijn ervaringen met borstkanker. Gelukkig doen patiënten zelf  dat steeds vaker en opener. In mijn ogen soms zelfs een beetje ‘te’.

Partners zijn niet ziek, of ...

Maar over partners van borstkankerpatiënten daarentegen lees of hoor je maar bar weinig. Zij zijn immers niet ziek. Hebben niets. En alle aandacht hoort daarom volgens hen ook naar de patiënt uit te gaan. Naar hun lief.

Onterecht, want partners zijn natuurlijk net zo goed  boos, verdrietig, gefrustreerd. Een beetje ziek zelfs van de ellende die ze van zo dichtbij meemaken. Ook hun toekomst ziet er van de ene dag op de andere plots uit. En er komt van alles aan extra taken op hen af. Zo mocht en kon  ook John Easterling  - zelfs nadat de operatie is geslaagd - niet over ‘genezing’ spreken. Olivia kreeg maar liefst drie keer borstkanker in dertig jaar.

‘Sharing her journey’

Wat een verdriet zal partner John hebben gehad op het moment dat hij op Facebook de dood van zijn vrouw aankondigde. Uit alle reacties, commentaren en persberichten blijkt hoe dicht ze bij elkaar stonden. Op Instagram schreef hij een mooi in memoriam: “Olivia, onze liefde voor elkaar overstijgt ons verstand. Elke dag spraken we onze dankbaarheid  uit voor deze liefde die zo diep , zo echt en zo natuurlijk was.’  Hij spreekt over: ‘sharing her journey with breastcancer’.  Want borstkanker krijg je alleen, maar hèb je samen.

Liefde was er niet alleen voor elkaar, ook naar buiten toe. Samen richtten Olivia en John het Cancer en Wellness Center in Melbourne (Australië) op en een liefdadigheidsinstelling voor wereldwijd onderzoek naar plantengeneeskunde voor kanker: in tegenstelling tot chemo en radiotherapie een veel zachtere manier om te genezen.  Het was een logisch gevolg van de interesse die het echtpaar samen al deelden voor spiritualiteit en holistische geneeswijzen. Volgens een artikel in het blad ‘People’ had John Easterling haar eerder tijdens de behandelingsperiode al eens geholpen met marihuana die hij zelf verbouwde.

Spotlight op de partner:

Maar goed.  Door in de dagen na het overlijden zo naar buiten te treden, richt John Easterling volgens mij onbewust de spotlight op de zo vaak onderschatte rol van de partner van een borstkankerpatiënt: die hulpeloze man aan de zijlijn. Misschien niet in de ogen van vrienden en familie, want degene die het meest aan die onderschatting doet is de partner zelf.

Voor de dag ermee:

Want heus partner, je bent niet de enige. Hou dus je zorgen, je verdriet, je opgekropte frustraties (en woede misschien) niet voor jezelf. Praat er eens over. Met je patiënt zelf (let op: je zult verbaasd zijn over haar positieve reactie op jouw openheid en eerlijkheid) of met een vriend of iemand uit de familie. Laat je zelf zien en horen op de mammapoli, in de gesprekken met de oncoloog of verpleegkundig specialist.

Of loop eens binnen bij een Centrum voor leven met en na kanker, vroeger ‘Inloophuis’ geheten. Zelf praat ik er bij De Eik in Eindhoven wekelijks over, op donderdagmiddag of -avond. Je bent van harte welkom.

Bron: www.manopdemammapoli.nl