Casper van Eijck (28) treedt in de voetsporen van zijn oom en naamgenoot, een van de beroemdste artsen van het land. Ook hij promoveerde met onderzoek naar alvleesklierkanker. De jonge doctor vertelt over zijn strijd tegen deze verwoestende vorm van kanker en de bijzondere band met zijn ‘tweede vader’.

 

Alvleesklierkanker is een van de dodelijkste vormen van kanker. Vijf jaar na de diagnose leven nog slechts 5 van 100 mensen. Dat de vooruitzichten zo slecht zijn, is volgens Van Eijck soms frustrerend. “Je ziet dat er nog zoveel verbetering mogelijk is, maar dat dit langzaam gaat. Tegelijkertijd is dit juist een van mijn drijfveren. Ik ben ervan overtuigd dat we meer kunnen bereiken, net als bij andere kankersoorten.”

Na jarenlang onderzoek naar de ziekte neemt Van Eijck vorige maand zijn bul in ontvangst in het Erasmus MC. Dat is op een steenworp afstand van het Sophia Kinderziekenhuis, waar Van Eijck in 1996 wordt geboren. Als klein jongetje hangt Van Eijck aan de lippen van zijn oom en moeder, die KNO-arts is, zodra zij verhalen over hun werk vertellen. “Soms ging ik met ze mee en dan opende ik nieuwsgierig de deur om mee te kijken. Iedereen vond het heel knap dat ik niet flauwviel.”

 

Dat Van Eijck uiteindelijk een soortgelijk pad bewandelt als zijn oom, leest als een sprookjesboek. De neef die vanaf jongs af aan opkeek tegen zijn beroemde oom. Maar dat is maar een deel van de waarheid. “Ik heb vroeger nooit gedacht dat ik dokter wilde worden”, legt hij uit. “Maar ik had wel op de middelbare school door dat ik het fijn vond om voor mensen te zorgen, zoals voor mijn zusje, broertje en kleine nichtjes. Door dat zorgzame karakter kwam ik wel snel uit bij de gezondheidszorg.”

 

 

 

 

 

 

Casper van Eijck jr

 

 

 

 

 

 

In tegenstelling tot zijn oom kiest Van Eijck na de middelbare school niet voor geneeskunde, maar voor Klinische Technologie. Hij voelt zich thuis op het snijvlak tussen techniek en geneeskunde. Als hij na zijn bachelor aan zijn master wil beginnen, gooit de pandemie roet in het eten. Door de coronamaatregelen mag hij geen technische coschappen lopen. Zo belandt hij via zijn oom alsnog in onderzoeken naar alvleesklierkanker.

 

Daar ontdekt hij dat dit vakgebied hem goed ligt. “Aanvankelijk dacht ik: verdorie, ik wil gewoon mijn master afronden. Maar ik ben heel blij dat ik dit ben gaan doen. Onderzoek naar alvleesklierkanker is als een raadsel dat ik graag wil oplossen,” vertelt hij. “Het was onbegrijpelijk voor me dat de prognose voor deze vorm van kanker al zo lang zo slecht is, terwijl we tegenwoordig zoveel kunnen binnen de oncologie.”

 

 

 

Na een paar onderzoeksprojecten krijgt Van Eijck de vraag of hij zijn PhD over dit onderwerp wil doen. “Ik ben heel dankbaar dat dit kon.”

 

Tijdens zijn PhD zoekt hij naar aanknopingspunten voor effectievere behandelingen en onderzoekt hij de link tussen alvleesklierkanker en het immuunsysteem. Van dat laatste denkt Van Eijck dat dit veelbelovend kan zijn in de strijd tegen deze vernietigende vorm van kanker.

 

 

 

De Tekst gaat verder onder de Foto: 

 

 

Casper van Eijck nam vorige maand zijn bul in ontvangst.

 

 

 

 

 

 

Van Eijck en zijn oom hebben al vanaf jongs af aan een speciale band. Allereerst door de naam. In de familie Van Eijck krijgt de eerstgeboren zoon al generaties lang de naam Casper. “Omdat mijn oom zelf geen kinderen heeft, heeft mijn vader mij Casper genoemd. Ik spreek hem om de dag en we doen veel samen. Het is echt mijn tweede vader.”

 

Van Eijck is vol lof over de professor. “Hij is absoluut een inspiratiebron geweest. Ik vind het heel mooi hoe mijn oom zich zo onvoorwaardelijk kon inzetten voor iedereen. Dat hoor je van veel mensen terug: zijn studenten, onderzoekers, maar vooral zijn patiënten.”

 

 

Dat zijn oom beroemd is, heeft twee kanten. “Hij heeft me enorm veel bijgebracht”, geeft hij toe. “Hij weet gewoon alles en ik kan altijd bij hem aankloppen. Maar het is soms ook lastig voor mij, omdat mensen verwachten dat ik dezelfde expertise heb. Je moet jezelf extra bewijzen.” Dat hij ook nog eens precies dezelfde naam heeft, maakt het extra verwarrend. “Ik krijg regelmatig e-mails die eigenlijk voor hem bedoeld zijn”, lacht hij.

 

 

 

Nu heeft Van Eijck op 28-jarige leeftijd een PhD op zak. Hij deed er slechts drieënhalf jaar over, maar dat was niet altijd even makkelijk. "Een PhD kost veel tijd en je moet vaak tot laat werken. Maar ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Ik woonde samen met twee goede vrienden in Kralingen en had een enorm sociaal leven via hockey. Drie of vier keer per week moest ik trainen en dan was er op zondag een wedstrijd, maar ik zorgde gewoon dat ik daar tijd voor had."

 

Van Eijck gaat nu eerst zijn master afmaken, terwijl hij ondertussen aanblijft bij het Erasmus MC als onderzoeker en begeleider van studenten. Het antwoord op de vraag hoe hij zijn toekomst voor zich ziet, moet hij schuldig blijven. “Ik vind eigenlijk heel veel leuk”, zegt hij met een grijns. “Het menselijke aspect van het ziekenhuis, de technische kant van de gezondheidszorg, immunologie, sport en voeding. Ik heb echt geen idee waar ik over drie jaar sta. Maar het wordt ongetwijfeld iets waar ik mijn zorgzaamheid in kwijt kan.”

 

 

 

 

 

Bron: www.rijnmond.nl