Bernice kreeg dit voorjaar borstkanker: ’Ik sta nog te tollen op mijn benen’.

Auteur: BERNICE BREURE - telegraaf.nl/vrouw

Columns & opinie.

Journalist Bernice Breure (50) werd opgeroepen voor een mammografie. Ze liet een pijnlijk plekje op haar borst checken. Niets om zich zorgen over te maken. Dat knobbeltje was inderdaad onschuldig, maar een MRI na het weekend bracht slecht nieuws: "In totaal bleek mijn rechterborst drie tumoren te herbergen."

Begin twintigers waren we. Met mijn vrienden van een internationaal studiejaar was ik neergestreken op Kreta. Op een vrij alcoholisch moment onderwierpen we ons met zijn vijftienen aan het Amerikaanse spelletje Who is most likely to. Wie van ons maakt de grootste kans later stinkend rijk te worden, aan de drugs te raken of te eindigen als huisvrouw/huisman?

Bij de vraag 'wie heeft de grootste kans later te scheiden' wezen de meeste vingers naar mij. Ik kon er wel om lachen. Het zou geen slechte gok blijken, al ben ik bepaald niet de enige van de club met een gestrand huwelijk.

De laatste maanden heb ik vaak teruggedacht aan deze avond vol ongefundeerde waarzeggerij over wat het leven ons zou brengen. Eén vraag werd niet gesteld (en waarom zouden we): Wie van ons krijgt later kanker? Hadden we dat gedaan, dan had ik nooit-nooit-nooit geloofd dat dit op míjn pad zou komen.

Mammografie:

Toch wel dus. Op vrijdag 16 april dit jaar stapte ik blijmoedig het ziekenhuis in voor een mammografie. Dat pijnlijke plekje op mijn borst was volgens de huisarts waarschijnlijk een ontstoken kliertje. Maar ach, ik zou toch later dit jaar mijn eerste oproep krijgen voor een controle, dus ik kon het net zo goed nu laten checken. Ik zag nog het meest op tegen het 'pletten tussen de platen'. Verder was het vooral iets om snel af te vinken van mijn to do-list. Geen seconde dacht ik verder dan dat.

Lang verhaal kort: dat knobbeltje was inderdaad een onschuldige cyste, maar het plekje verderop dat aan het licht kwam niet. Een MRI na het weekend bracht nog meer slecht nieuws: in totaal bleek mijn rechterborst drie tumoren te herbergen. Tijdens het telefoontje vanuit het ziekenhuis, waarvan ik nog steeds een foutje-niks-aan-de-hand-bericht verwachtte, viel het woord 'amputatie'

Operatie:

Na bijna een half jaar en de operatie, reconstructie en vijftien bestralingen verder sta ik nog steeds te tollen op mijn benen. Bij het ontwaken knaagt meteen: er was iets, er was iets. Vervolgens zoekt mijn brein naar een sluiproute: is het geen nare droom? Kunnen de artsen het nog mis hebben?

En de laatste tijd overheerst: kan het boek nu dicht? Eh, nou ook dat niet echt. Na ruim 49 kerngezonde jaren, stammend uit een geslacht dat opvallend oud wordt, lijd ik nu aan een catastrofale ziekte, eentje waaraan veel mensen overlijden. Veel ook niet gelukkig, maar toch. Angst is mijn nieuwe metgezel.

Lichtpuntjes:

Lichtpuntjes zie ik wel. Ziek zijn is eenzaam, toch heb ik me niet alleen gevoeld door de overweldigende steun van familie en vrienden (ook de buitenlandse studiegenoten moedigen me vanuit diverse hoeken van de wereld aan).

Gewenning zit 'm in kleine stappen: er was het moment dat ik de wc-rol van mijn nachtkastje pakte om het op de badkamer te hangen toen daar het toiletpapier op was. Ik ging immers niet meer élke avond huilend naar bed. Er was de dag dat ik zin had om te shoppen en me zelfs weer sexy kon voelen. Recent heb ik mezelf getrakteerd op bloemen. Er was al een tijdje geen hart-onder-de-riemboeket meer bezorgd, dus nu haalde ik zelf een bos in huis. En dat voelde helemaal oké.

Thuis borg ik meteen ook de laatste kaarten van mijn schouw op. Op die ene van een collega na. De daarop gedrukte tekst geeft mij keer op keer het gevoel van een bokser in de ring, dat ik voorlopig nog goed kan gebruiken: Life is tough, but so are you.

Bron: www.telegraaf.nl