Auteur: Daphne Keislair - linda.nl/persoonlijk

Familie | Interview.

Foto Tina Lantink.

Barbara Labrie (55) krijgt tien jaar geleden voor het eerst borstkanker. Waar ze dan al zoiets heeft van: ‘Haal ze er maar af’, wordt die gedachte uit haar hoofd gepraat. Wanneer ze voor de tweede keer borstkanker krijgt, gaat ze wél voor plat.

“Ik wil vrouwen meegeven dat plat, ook al wordt het door de artsen niet als een van de opties geboden, ook een keuze is,” vertelt ze aan LINDA.

Borstkanker:

In Barbara’s familie overlijden meerdere familieleden aan borstkanker, waardoor zij zich op negentienjarige leeftijd laat testen. Ze wordt gecontroleerd op het BRCA1- of BRCA2-gen, maar blijkt deze niet te hebben. Toch komt ze wel onder medische controle te staan.

Wanneer ze vervolgens in 2014 een knobbel in haar borst voelt, laat ze zich niet meteen onderzoeken. “Ik stond al onder controle en zou twee maanden later een mammografie krijgen. Ik vond het wel goed zo.” Wanneer ze na die controle een brief krijgt met het verzoek voor verder onderzoek, weet ze dat het mis is.

Borstsparende operatie:

“En dat bleek ook zo. Ik had zelfs een agressieve vorm van borstkanker. Die twee maanden wachten waren dus niet zo briljant van mij. Je kunt daar spijt van hebben, maar dat heeft weinig zin. Ik heb er mijn les van geleerd: als er nu iets is, wacht ik niet meer zo lang.”

De behandeling bestaat uit een borstsparende operatie, gevolgd door bestraling en daarna chemo – in totaal een traject van tien maanden. “Mijn eerste reactie was toen al: ‘Haal ze er maar af.’ Ik was getrouwd, had twee grote jongens, dus ik kon wel omgaan met het idee dat ik ze niet meer zou hebben. Maar mijn vader, die ook borstkankerchirurg is, en mijn eigen chirurg zeiden met de beste intenties: ‘Dat hoeft toch niet. Je bent nog zo jong.’ Dus liet ik ze zitten en kreeg ik de borstsparende operatie, gevolgd door de nodige behandelingen en werd ik uiteindelijk schoon verklaard.”

Opnieuw kanker:

Wanneer haar nichtje borstkanker krijgt, blijkt zij drager te zijn van het CHEK2-gen, een gen dat de kans op borstkanker vergroot doordat het lichaam beschadigd DNA minder goed kan herstellen. Dit verklaart ook waarom de  ziekte in de familie  voorkomt. Zo ontdekt Barbara dat zij dit gen ook bij zich draagt. “Ik liet me onderzoeken, en toen bleek dat ik het ook had. Daardoor moest ik nadenken over wat ik wilde: preventief beide borsten laten verwijderen of afwachten tot de kanker zou toeslaan.”

Maar helaas is het zo’n vijf jaar na de eerste keer weer raak. Hoewel ze nog geen knobbeltje voelt, zit het haar niet lekker. “Het gebied voelde niet goed. Als masseuse weet ik hoe het hoort te voelen. Ook mentaal voelde ik me niet fijn, ik was raar moe en steeds minder mezelf.” Ze heeft dan een zware tijd achter de rug. “Beide ouders waren net overleden, ik zat middenin een scheiding, en na de vorige chemo was ik nog steeds op zoek naar mezelf. Daardoor wist ik niet zeker of mijn gevoel wel klopte.”

Wanneer Barbara even later toch een knobbel voelt, laat ze zich onderzoeken. “Tien dagen na de begrafenis van mijn moeder bleek ik dan toch weer een tumor te hebben. Vermoedelijk is er nog een cel van de vorige kanker achtergebleven. Dat kan gebeuren. Gelukkig was het deze keer niet zo agressief; dat was mijn mazzel.”

Amputatie:

Door de ontdekking van het CHEK2-gen had Barbara al de tijd gekregen om na te denken, waardoor haar keuze nu vaststaat. “Nu wist ik het zeker. Ik wilde plat gaan. Ik wilde niet leven met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, voortdurend onder strenge controle staan en in die angst leven. Voor mij was er maar één optie: mijn borsten eraf.”

Ondanks haar wens om plat te gaan, stellen de artsen toch een borstreconstructie voor met weefsel uit haar buik. “Maar ik wist al dat ik dat niet wilde. Je krijgt je eigen borsten niet terug, en dat zou ook een zware buikoperatie betekenen. Toch bleven de artsen pleiten voor reconstructie; amputatie was nog steeds geen optie. Het paste niet in het behandelplan. Ze wilden me reconstrueren, me weer heel maken. Maar ik bleef bij mijn standpunt: ik wilde plat.”

Herontdekkingsreis:

Barbara blijft volhouden, en ondanks haar onconventionele keuze besluiten de artsen uiteindelijk toch haar wens te honoreren. En zo geschiedt.

Na de operatie beseft ze ineens dat ze haar pensioen moet regelen: “Ik dacht: ‘ik ga nu toch echt oud worden.'” Maar er is ook verdriet. “Afscheid nemen van je borsten is rouwen. Er zijn dagen dat je verdrietig bent. Het duurt anderhalf jaar om volledig te helen, en ik had geluk dat het mooi herstelde. Niet iedereen heeft dat geluk.”

Eenmaal geheeld neemt een vriendin haar mee naar een nachtclub met housemuziek. “Ik hou daar helemaal niet van, maar ze vond dat ik weer in mijn lijf moest komen. Ik heb daar vijf uur lang gedanst, en voelde me voor het eerst weer sensueel en vrouwelijk.”

Daten:

“Daarna ben ik mijn vrouw-zijn weer gaan omarmen. Ik kocht mooi ondergoed, droeg weer een string, en ging op een datingapp – niet om te daten, maar om te oefenen hoe ik een man vertel dat ik plat ben. Het was spannend, maar leverde mooie gesprekken op en gaf me kracht. Twee mannen wilden me niet ontmoeten: een omdat hij zijn vrouw aan kanker had verloren, en de ander omdat hij bang was voor de littekens. Dat vond ik eerlijk van hem.”

Barbara ontdekt dat het hebben van zelfvertrouwen je ook een sexy uitstraling kan geven, vertelt ze. “Als je blij bent met jezelf en zin hebt in intimiteit, dan doen die littekens er niet meer toe.” Inmiddels heeft ze zelfs haar man ontmoet – niet via een datingapp, maar op de dansvloer. Binnenkort gaan ze trouwen.

Tatoeages:

Inmiddels zijn haar ‘borsten’ versierd met tatoeages. Ze heeft een klimop laten zetten, die net als zij blijft doorgroeien en er, ondanks de dikte van haar medische dossier, nog steeds is. Ook haar zoons en goede vriendinnen, die voor haar hebben gezorgd, hebben een plek in de klimop gekregen. “En het geeft toch nog een bos hout voor de deur. Dat is dan weer mijn humor.”

Een topje op het strand of in het zwembad is niet meer nodig. “Laat er dan ook een voordeel zijn dat het niet hoeft. Mensen kijken wel, maar durven niet echt te kijken. Door mijn tattoos nodig ik ze juist uit om te kijken. Ze vragen zich af waar ze naar kijken en hebben geen tijd om weg te kijken. Dan moet ik lachen, en zo is het ijs meteen gebroken. Het creëert een buffer, en dat is fijn.”

Eigen keuze:

Barbara deelt haar verhaal regelmatig via sociale media, in de pers en als spreker. Ze wil dat meer vrouwen weten dat amputatie ook een keuze is bij borstkanker. Ze is ook bestuurder van Stichting Ronduit Plat, die op 26 oktober (oktober is borstkankermaand), de eerste Ronduit Platdag organiseert in Amsterdam. “We willen zoveel mogelijk vrouwen bereiken die behoefte hebben aan informatie hierover en meer willen weten.”

Door wat Barbara heeft meegemaakt, weet ze dat ze de moeite waard is en waar het leven om draait. “Ik doe nu alleen nog wat ik echt wil, en dat is voor mij de enige manier om gelukkig te zijn. Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat anderen ook de kracht vinden om hun eigen pad te kiezen en te doen wat hen gelukkig maakt.”

Voor het Bericht van Instagram klik hier

Lees ook: