Annet heeft kanker: ‘Dit is een ode aan de liefde, maar vooral aan jou’.
Auteur: VIVA Redactie
Een beetje onhandig draai ik het ijzerdraadje van de fles los. De kurk komt al iets omhoog. Ik hou hem tegen en draai er aan. Met een zachte plof komt de dop omhoog, gevolgd door wat schuim. Jij duwt snel wat glazen onder de fles, zodat ik de champagne in kan schenken.
We hebben wat te vieren, net als drie jaar geleden. Toen dronken we ook champagne, samen met alle mensen die we lief hebben. Om onze liefde en het leven te vieren. En hoewel ik dat vandaag de dag nog een beetje spannend vind, dat vieren van het leven, beseft ik me ook dat dit alles is waar het om draait. En dus is dit een ode aan de liefde.
Ode aan jou:
Dit is een ode aan jou. Aan het feit dat jij er altijd bent. Precies zoals jij op die dag beloofde. Een ode aan hoe je altijd de rust bewaard, alles regelt en hoe je ook jouw hele leven in dienst van deze ziekte zet. Hoe jij je ontpopt tot liefdevolle mantelzorger, hoe je naast je nieuwe baan, ons hele huishouden regelt. Een ode omdat je met me mee gaat naar bijna iedere afspraak en anders ervoor zorgt dat ik in goed gezelschap ben. Het is een ode aan hoe jij net zo licht slaapt als ik de eerste weken na mijn operatie. Waar ik normaal gesproken met grof geweld uit mijn eigen bed ontvoert kon worden zonder dat jij daar iets van zou merken was je nu wakker bij het minste of geringste om te vragen of ik iets nodig had.
Dit is een ode aan al jouw vertrouwen in mij, in dit traject en in de toekomst. Juist op de momenten dat ik dat vertrouwen helemaal verloren ben. Een ode aan hoe je mij van het tegendeel probeert te overtuigen als ik vertel dat me schuldig voel dat alles tussen ons is veranderd. Omdat ook jouw leven niet meer onbevangen en zorgeloos is en misschien nooit meer zal zijn. Omdat we nooit meer spontaan kunnen beslissen om toch een kindje proberen te krijgen. Omdat ik zoveel van mezelf verloren ben, dat het ook een grote impact heeft op jouw leven. Omdat we geen man en vrouw meer zijn, omdat we op zaterdagavond niet meer samen op pad kunnen gaan, ik nooit meer iets leuks aan- of uittrek en omdat jij moet toekijken hoe ziek ik ben om beter te worden.
Dit is een ode aan het lachen. Want ondanks hier en daar wat ruzies en ergernissen hebben we al achttien jaar lang vooral heel veel plezier. Ook op de meest verdrietige momenten. Als jij de tondeuse op mijn hoofd zet om het laatste restje haar eraf te scheren, of als we samen nog een laatste keer naar mijn borsten kijken voordat ze geamputeerd worden. Omdat je het niet kon laten er nog een keer in te knijpen ook al weet je dat ik dat niet fijn vindt (en gelijk heb je) en omdat je meer onder de indruk bent van jouw camerakunsten dan van mijn borsten als je ze voor een laatste keer vast legt.
Het is een ode aan de nieuwe gesprekken die we voeren, die nu ineens gaan over de dood. Ik ben bang voor dat moment, wil bespreken hoe dat dan verder moet en gaat, maar voor jou duren die gesprekken altijd te lang. Want jij praat liever over het leven. En ik merk aan al die gesprekken hoe de kanker ook jouw kijk op dat leven heeft veranderd. Dat ook jij nu meer dan ooit beseft hoe kort het leven kan zijn en dat je niets moet uitstellen. Hoe je nu voor het eerst helemaal mee gaat in het plannen van die dromen en hoe jij je ook steeds minder aantrekt van alle schijnzekerheden die we in ons leven proberen in te bouwen.
Dit is een ode aan jou lieve Ferry. Het feit dat afscheid moeten nemen van jou mijn allergrootste angst is, betekent dat een leven met jou hetgeen is wat ik het allerliefste wil. En daar wil ik vandaag op drinken. Op de liefde en op het leven, maar vooral op jou.
Bron: www.viva.nl