Annet heeft kanker: ‘Dat duidt opnieuw op een goedaardige aandoening’.
Auteur: VIVA Redactie
Terug naar start:
Het is hetzelfde ritje met dezelfde auto dat eindigt in dezelfde parkeergarage. Net als 237 dagen geleden stap ik in mijn eentje hetzelfde ziekenhuis binnen en meld ik me bij de inmiddels welbekende ontvangstbalie.
Doordat mijn kapsel de typische kankercoupe begint te ontgroeien heb ik het idee dat mensen de ziekte niet meer van me af kunnen lezen. Zij zien een jonge gezonde vrouw en voor veel van hen oogt dit bezoekje waarschijnlijk doodnormaal en onschuldig.
Net als mijn borsten zo'n acht maanden geleden en net als de plek op mijn been die ik vandaag opnieuw laat onderzoeken. 'Minimaal verdacht,' noemt de arts het. 'Maar we willen het tóch even verder onderzoeken.' En daarom ben ik vandaag terug bij start. Terug op de plek waar het een paar maanden geleden allemaal begon. Dat voelt behoorlijk traumatisch, want hier kan ik pas echt overzien welke route ik sindsdien heb afgelegd.
Met een naar gevoel in mijn buik neem ik plaats in de wachtruimte bij de röntgenafdeling; alweer bekend terrein. Een uur voor mijn eerste chemokuur liet ik hier een aantal foto's maken van datzelfde been. Nu zit ik hier opnieuw. Alles lijkt hetzelfde, maar toch is alles anders.
Met als grootste verschil: inmiddels weet ik hoe het onbekende eruit kan zien. Ik weet hoeveel pijn en verdriet er in dat traject verscholen gaat en ik weet hoe diep je moet gaan om beter te worden. Alle herinneringen schieten door mijn lijf als een balletje door een flipperkast. De pijn, het verdriet, de angst en de wanhoop dringen zich aan mij op en zorgen voor zoveel spanning in mijn lijf dat ik mijn tranen niet meer kan bedwingen.
Ik huil stilletjes om wat er komen gaat, maar vooral om wat er allemaal geweest is. Ik herinner me hoe bang ik die dag was voor het onbekende en vandaag voel ik precies het tegenover gestelde. Vandaag ben ik juist bang omdat ik precies weet wat me misschien te wachten staat. En ik ben bang dat ik dezelfde route opnieuw moet afleggen.
De onderzoeken stellen niet veel voor, een half uur later sta ik alweer buiten en adem met een paar flinke teugen een dosis frisse lucht in. Ik ben blij dat het er op zit maar het nare gevoel dat ik al een paar dagen met me mee draag is niet verdwenen, het hangt als een zware deken over mij heen.
Ik stap in de auto en rijd naar huis. Daar stort ik mij in de armen van mijn liefde. Ook hij is een stuk wijzer dan acht maanden geleden en in tegenstelling tot de vorige keer heeft hij geen bemoedigende woorden meer. Ook hij kan mij en zichzelf niet meer geruststellen met woorden als 'het zal wel niets zijn' en 'het komt wel goed.' Inmiddels weten we allebei dat we niets anders kunnen doen dan wachten op het oordeel van de deskundigenzitten'
Vier dagen later gaat de telefoon. 'Ik heb de resultaten vergeleken met de vorige foto en de plek op je been is onveranderd. Dat duidt opnieuw op een goedaardige aandoening,' vertelt de arts mij. Ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen. 'En wat is dan nu mijn status?' vraag ik hem. 'Voor zover we kunnen zien ben je nu kankervrij.'
Het woord kankervrij zorgt voor een opluchting die als een tsunami door mijn lijf golft. Maar de woorden 'voor zover we kunnen zien' zorgen voor een dubbel gevoel. 'We moeten het zeker weten!' roept mijn hoofd en ik vraag de arts wat we kunnen doen om 100 procent zekerheid te krijgen.
'Kunnen jullie geen biopt nemen?' De arts legt mij uit dat een botpunctie nog niet zo gemakkelijk is en dat het veel nadelen heeft. Hij belooft de kwestie nog een keer te bespreken met de commissie die gespecialiseerd is in bottumoren, maar drukt me nogmaals op het hart dat het echt goed nieuws is. Met deze laatste woorden probeert hij mij gerust te stellen voordat hij het telefoongesprek beëindigd, maar dat lukt niet echt.
Voor zover we kunnen zien.' De woorden spoken nog dagenlang door mijn hoofd en ik kan ze moeilijk loslaten. Ik ben op zoek naar garantie maar besef meer en meer dat niemand me die gaat geven. En dus probeer ik vanaf nu te focussen op het feit dat ik voor nu klaar ben met ziek zijn, met patiënt zijn en dat ik weer mag gaan leven. Al heb ik nog geen idee hoe dat moet.
Bron: www.viva.nl