Kim Hulscher was 39 toen ze in het Flevoziekenhuis de mededeling kreeg dat ze baarmoederhalskanker heeft. Maar hoe vertel je dit aan je kinderen? En hoe gaan kinderen zelf met zo’n bericht om? Amorena (toen 11, nu 20 jaar) en Tyrese (toen 9, nu 18 jaar) over de steeds meer relaxed wordende relatie met hun moeder Kim.

Altijd open zijn over het hebben van kanker en de ellendige behandelingen die je moet ondergaan. Amorena en Tyrese zijn, nu tien jaar na het rotbericht, nog steeds blij met deze insteek van communicatie van hun moeder Kim Hulscher. “We kregen het bericht gelijk toen ze was teruggekeerd van het ziekenhuis”, zo weet Amorena, toen 11 jaar, nog goed.“ Ik en mijn jongere broertje waren op dat moment aan het spelen en ik weet dat we dat nieuws best shockerend vonden. Ik kende kanker van het toen populaire boek ‘The Fault in Our Stars’ en leerde hiervan dat het slecht kan aflopen. Daarom vroeg ik mijn moeder nadrukkelijk of ze ons wel kon beloven dat ze niet dood zou gaan. Mijn moeder zei dat ze dat niet kon beloven, maar omdat mijn moeder altijd eerlijk is geweest in haar berichtgeving over haar behandelingen, ben ik nooit echt van streek geraakt. Het idee van ‘het komt goed’ zat door haar optreden daarom altijd wel in mijn hoofd.“

"Als 9-jarige ben je normaal niet bezig met kanker en weet je ook niet wat dat inhoudt”, zegt Tyrese op zijn beurt, maar toevallig had ik, hoe jong ook, al eerder op school een wat technisch filmpje gezien over kankercellen. Dus ik kende dat woord wel.”

Altijd eerlijk:

Kim’s kinderen vertellen dat ze ook tijdens het behandelingsproces van hun moeder altijd eerlijk zijn geïnformeerd. Door Kim zelf (en op de achtergrond ook hun vader, de ex-man van Kim), maar ook vanuit het ziekenhuis. Amorena: “We kregen een box met folders en boeken over kanker en chemo, maar daar stonden voor ons wel erg veel abstracte woorden in.” Tyrese, licht spottend: “Dat waren medische boeken vermomd als kinderboeken.” Wel vonden ze het boekje ‘Radio Robbie en de kankercellen’ en 'Chemo Kasper' heel geschikt. Ze vonden de boekjes heel grappig. Ze waren eigenlijk voor jonge kinderen. “Dat lazen we zelfs samen.”

Geïnformeerd:

Amorena’s en Tyrese’s ouders zijn gescheiden en zij hebben een ‘goed contact’ met hun vader. “Zijn steun was er wel, hoor”, zegt Amorena. “Maar hij is nooit spraakzaam geweest over zijn gevoelens”, vult Tyrese aan. "Bij hem was het vooral ‘we komen er gewoon samen doorheen’. Hij heeft verder wel zijn best gedaan om soepel met deze situatie om te gaan. Zo is hij ook langer bij ons in de buurt blijven wonen, zodat wij makkelijker naar hem toe konden gaan als onze moeder bijvoorbeeld weer in het ziekenhuis moest verblijven.”

Niet alleen hun vader, ook hun beider scholen waren door Kim geïnformeerd over haar medische conditie. “Mijn lerares vroeg me regelmatig hoe het mijn moeder ging”, zegt Amorena. “Omdat ik op een christelijke school zat, nam ik mijn moeder op in mijn gebeden op school, maar ik vertelde op school niet over mijn moeder’s kanker. Totdat ik eens een slaapfeestje gaf voor mijn vrienden en er veel lawaai was. Ik weet dat ik op een bepaald moment riep: ’Stil zijn, mijn moeder heeft kanker!’”

Tyrese vertelde alleen enkele vrienden over zijn moeder. “Ik ben sowieso wat terughoudend, maar er heerste ook een wat masculiene sfeer op mijn school. Praten over gevoelige zaken was eigenlijk ‘not done’. Dat bleek ook wel toen iemand anders van mijn klas een keer vertelde over de scheiding van zijn ouders. Mijn klas vond dat beschamend en hem zelfs een jankerd. Daarom hield ik het maar zo veel mogelijk voor me.”

Positieve veranderingen:

Kim’s ziekte was uiteraard niet spoorslag genezen. De behandelingen slokten al met al een periode van een paar maanden op. Toch beschrijven haar kinderen de tijd na de mededeling van kanker als ‘snel back to normal’. "Onze moeder ging eigenlijk ook vrij snel weer terug naar haar werk”, zegt Tyrese. Amorena: “Toch moet ik zeggen dat ik als oudste kind veel verantwoordelijkheden voelde. Zeker tijdens die keren dat ze nieuwe infecties met hoge koorts kreeg (wondroos). Maar die kanker had niet alleen impact op ons, maar ook op onze moeder. Ze was na de behandelingen toch wel veranderd. Zo is ze veel sneller moe.”

“Ja, maar ik zie ook positieve veranderingen”, zegt Tyrese. “Misschien komt dat ook omdat we steeds meer verantwoordelijkheden aankonden, hoor, maar haar omgang met ons werd wel steeds soepeler. Er kwamen minder regeltjes en juist meer ruimte voor democratische omgangsvormen: we mochten meer meebeslissen. Als ik vroeger om speelgoed vroeg, was het altijd ‘nee’.“ Amorena bevestigt dit. “Ja, dat ging ook op voor bijvoorbeeld fast food. Het aas altijd ‘nee, nee!’ als we er eens om vroegen. Sinds de kanker werd ze relaxter. Ik weet niet hoe dat komt. Misschien wel omdat ze werd geconfronteerd met de dood. Ze werd inderdaad meer flexibel en ze ging ook meer spontane dingen doen met ons. Eigenlijk hebben we door de kanker een meer relaxte moeder teruggekregen.” Amorena schrikt even van haar laatste woorden. “Nou ja, dat is wat hard gezegd, we zijn altijd heel close geweest, maar ze is wel spontaner en gezelliger geworden!”

Bang:

Bang voor de terugkeer van kanker zijn ze nooit geweest. “Ik heb zelfs nooit gedacht aan de mogelijkheid van terugkeer van kanker”, zegt Amorena. “Geloofde eigenlijk altijd in haar herstel. Ik ben dan ook enorm blij dat mijn moeder nog steeds leeft, en dat is het fijnste nieuws dat wij kunnen krijgen.”

Het gaat inmiddels goed met Kim. Los van haar fulltime baan is zij bij Olijf ook coördinator Lotgenotencontact en Voorlichting. Amorena en Tyrese studeren momenteel. Amorena studeert geschiedenis aan de universiteit van Dundee in Schotland. Tyrese studeert aan de Herman Brood Academie en specialiseert zich daar in drummen. Punkmuziek is zijn lust en leven.

Amorena en Tyrese vertelden hun verhaal in juni 2022.

Lees hier meer verhalen van naasten.