2020: nooit verwacht, maar misschien toch sterker dan ik dacht.

2020, wat doe je ons allemaal aan? Bij de start van het nieuwe jaar dacht ik: dit zou wel eens een goed jaar kunnen worden. Jeetje, wat had ik het mis ...

Ik herinner me de maand januari met de onblusbare vlammenzee die Australië teisterde. De beelden staan op mijn netvlies gebrand. Het leek wel de Apocalyps. Hoe zou het land dat te boven komen? In februari kwam het bericht dat er een nieuw virus was, één dat wel eens gevaarlijk uit de hoek kon komen. We waren nog maar twee maand ver in 2020.

Mijn zelfonderzoek:

Om nog maar te zwijgen van mijn eigen verhaallijn in 2020. Al jaren doen wij mee met de Race for the Cure®-wandelingen van Think Pink en daar heb ik veel opgestoken over zelfonderzoek. Ik doe het daarom ook regelmatig. Eind februari voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Ik maakte me niet onmiddellijk zorgen. Maar een week later zei dat stemmetje in mijn hoofd dat het toch tijd was om eens langs te gaan bij de dokter. Zij stuurde me door voor een echo. Twee dagen later onderging ik die echo. Mijn hart stond even stil toen de radioloog zei: 'Heeft de dokter ook over een mammografie gesproken?' Want als hij dat zei, dan moest het toch wel erg zijn, niet? 

Tekst gaat verder onder de Foto:

Geen goed nieuws:

De dag erop zou ik bij mijn huisarts langsgaan en zij zou alles met mij overlopen. Ik beleefde alles als in een nevel, een waas. De huisdokter had geen goed nieuws. De radioloog had iets gezien dat opgevolgd moest worden. Mijn dokter contacteerde het ziekenhuis. Een week na mijn eerste bezoek aan mijn huisarts, onderging ik een biopsie. Vier dagen erna, op donderdag 5 maart 2020, kreeg ik de diagnose borstkanker. Niet enkel in de rechterborst, want ook in de linkerborst vonden ze een knobbeltje. Ze controleerden of er uitzaaiingen waren. Vier lange dagen wachten op het resultaat.

Tekst gaat verder onder de Foto:

Dit is echt:

Gelukkig waren er geen uitzaaiingen. Op dinsdag 10 maart moest ik naar het ziekenhuis en de dag erna onderging ik al een borstsparende operatie. Op de operatietafel kreeg ik een huilbui. Toen pas drong het volledig tot mij door: dit is echt. Ik heb borstkanker. De operatie verliep perfect. Rechts kreeg ik een okselklieruitruiming, links een sentinelprocedure. Van die bewuste dag herinner ik me niet veel meer, behalve dat mijn familie langskwam om te kijken hoe het met me ging. 

Tekst gaat verder onder de Foto:

In lockdown:

En toen kwam Covid-19. De dag na mijn operatie kregen we het bericht dat het ziekenhuis in lockdown moest door het coronavirus. Wat? Lockdown? De rest van mijn ziekenhuisverblijf zonder bezoek van mijn familie ... Ik was net geopereerd en kreeg geen steun van mijn clan. Toen ik na vijf dagen naar huis mocht, was ik blij. Ik ging naar mijn eigen bubbel. Na de operatie moest ik preventief chemo volgen en ook hier maakte die dekselse corona alles nog moeilijker. Gezien de ernst van het beestje, moest ik telkens alleen naar het ziekenhuis. Afspraken bij de oncoloog, de eerste chemo. En ja, zonder back-up was dit voor mij een tijd met veel tranen. Maar ik stond gelukkig niet alleen. Thuis en online had ik mijn familie, buren en vrienden. Het feit dat ik wel overal alleen naartoe moest, was voor mijn moeder heel moeilijk en zij kon mijn diagnose niet plaatsen. Onlangs mocht ze eindelijk meekomen op consultatie bij de oncoloog en tijdens een chemosessie. Voor haar startte toen het verwerkingsproces.

Tekst gaat verder onder de Foto:

Onvergetelijke geborgenheid:

In het OLV Ziekenhuis Aalst had ik een fantastisch opvangteam: mijn oncoloog, in wie ik het volste vertrouwen heb, de borstverpleegkundige met haar wekelijkse telefoontje en de verpleegkundigen op de chemodienst, wat een toppers allemaal! Bij mijn eerst chemo legden zij mij alles zo goed als mogelijk uit: wat ze deden, hoe het werkte, wat de chemo inhield en wat de nevenwerkingen (konden) zijn. Ja, er waren tranen, maar ik voelde de geborgenheid bij deze dames en dat zal ik nooit vergeten. Het gesprekje met één van de verpleegsters, die bij mij op het bedeinde kwam zitten en even de tijd nam om bij me te zijn en me te laten huilen. 

Een verpleegster die even haar hoofd binnenstak en zei: 'Goed bezig, Vanessa!' Het moment na de tweede EC-sessie toen ze zeiden: 'Zeg, we zitten al in het midden van de EC-kuur!' Het zijn kleine dingen, zinnen die voor mij nog altijd zo ontzettend veel betekenen.

Ik kies zelf wanneer:

En wat doet chemo toch met je lichaam? Ik kan het niet echt verwoorden, maar lotgenoten weten wat ik bedoel. Om nog maar te zwijgen over het haarverlies. Na twee weken chemo besloot ik mijn haar af te scheren. Als het dan toch moest uitvallen, dan bepaalde ik liefst zelf wanneer. Ik ben benieuwd welke nieuwe coupe ik na dit verhaal zal hebben.

Bedankt, lieve 'supporters'!

De bocht in de weg had ik niet zien aankomen en ik had nooit gedacht dat ik dit aankon. Maar misschien ben ik toch sterker dan ik dacht. Na 4 keer EC, 12 keer Taxol® en 23 keer radiotherapie zie ik het licht aan het einde van deze donkere tunnel. Maandag en dinsdag krijg ik mijn twee laatste bestralingen. 13 oktober 2020 zal voor mij de geschiedenis ingaan als de dag waarop er terug wat normaliteit in mijn leven kwam. Mijn haar is ook stilletjesaan terug beginnen groeien, voor mij een teken dat mijn lichaam zich aan het herstellen is. Bedankt aan al mijn 'supporters'! Jullie maken zo'n groot deel uit van mijn strijd. Liefste bubbel, vrienden, ziekenhuisteam, huisdokter ... zonder jullie woorden van steun en troost zou het zoveel moeilijker zijn geweest. Onze sterke band, daar komt zelfs Covid-19 niet tussen.

Vanessa Wauters.

Bron: www.think-pink.be