“Arno was een heel actief kind, maar nu is hij doodop tegen acht uur ’s avonds”, vertelt Arno’s mama Els Croymans (38). “Als hij chemo krijgt, voelt hij zich bij momenten ellendig en heel moe. Bij de vorige kuur had hij aften in zijn mond en brandblaren op zijn handen. Maar tussendoor blijft hij vrolijk en opgewekt.”

Begrafenis:

Zowat een jaar geleden kreeg Arno last van zijn teen. “Mijn dikke teen was rood en opgezwollen en de nagel was blauw”, vertelt hij. Na een bezoek aan de huisarts en twee dermatologen was de conclusie dat het om een goedaardig gezwel ging. Een operatie drong zich op, maar er was geen grote haast bij.

Els Croymans - mama van Zrno.

“Op 26 oktober  2023 is de operatie gebeurd”, zegt Els. “Een dikke week na de operatie kreeg ik telefoon op mijn werk. De dokter belde dat het toch een kwaadaardig gezwel was en dat we meteen naar Leuven moesten voor onderzoeken. Dan stopt je wereld met draaien. Mijn beste vriendin heeft me naar huis moeten brengen van mijn werk.”

Het eerste gesprek met de oncoloog kon de ontreddering niet wegnemen. Arno: “Mijn eerste vraag aan de dokter was: ga ik dood? Het maakte me niet uit hoe, als ze me maar konden genezen.” Els: “Vijf keer heeft hij dat gevraagd. Maar er kwam geen antwoord. In je hoofd begin je dan al de begrafenis te plannen. Maar toen wisten ze zelf nog niet welke vorm van botkanker het was. Pas de keer nadien, toen ze wisten dat het Ewing-sarcoom was en de kanker enkel in zijn teen zat, hebben ze gezegd: ‘We gaan alles doen om je te genezen.’”

Frietjes eten:

Een week na het slechtnieuwstelefoontje werd de chemo opgestart. Om geen infecties op te lopen, speelt Arno’s leven zich sindsdien vooral thuis en in het ziekenhuis af. Wat hij het meest mist? “Mijn vrienden”, zegt Arno. Els: “’Ik wil weer een gewoon leven, mama’, zegt hij vaak. Naar school kunnen gaan, verjaardagsfeestjes… Hij heeft veel moeten missen. Toen zijn klasgenootjes hun lente- of communiefeest vierden, zat hij in het ziekenhuis voor chemo. Maar we hopen dat we deze zomer een groot feest kunnen houden.”

Wilskracht:

De Positivo’s, de naam van de Ketnetreeks, is in het geval van Arno alvast goed gekozen. “Hij is een hele positieve jongen”, zegt Els. “Hij is er altijd van uitgegaan dat alles goed komt. Ook met zijn amputatie heeft hij zelf minder moeite gehad dan wij. Twee, drie dagen heeft hij erover nagedacht en toen heeft hij de knop omgedraaid.” Arno’s optimisme maakt het ook voor zijn familie draaglijker. “De wilskracht van de kinderen op de kankerafdeling heeft me verbaasd”, zegt Els. “Zelfs degenen die het slechtst mogelijke nieuws hebben gekregen willen ervoor gaan en blijven vechten. Daar kunnen wij nog veel van leren.”

“Ik zal nooit meer onbezorgd zijn. Omdat je helaas ook veel kinderen ziet die toch nog hervallen. Net als Arno ben ik positief, maar mijn naïviteit ben ik kwijt”

Els Croymans- mama van Arno

Arno telt de dagen af tot 23 juni 2024, zijn laatste dag chemo. Maar ook daarna zullen de dokters hem nog minstens vijf jaar strikt opvolgen. “Om de drie maanden is het dan bang afwachten en hopen dat ze geen kankercellen meer vinden”, zegt Els. “Ik besef dat we veel geluk hebben dat de teen waar de kanker zat, geamputeerd kon worden en dat we Arno nog bij ons hebben. Maar ik zal nooit meer onbezorgd zijn. Omdat je helaas ook veel kinderen ziet die toch nog hervallen. Net als Arno ben ik positief, maar mijn naïviteit ben ik kwijt.”

De Positivo’s, te bekijken op VRT MAX en in de Ketnet-app.